Voor mij was het altijd heel normaal: als je iemand
tegenkomt, dan groet je elkaar. In
Lutten waar ik woonde kende je ook altijd bijna iedereen wel dus ik dacht er
eigenlijk niet eens over na. Op mijn achttiende verhuisde ik naar Zwolle. Wat moest ik er aan wennen dat je daar juist
aangekeken werd als je iemand groette.. Juist daar kon ik ervan genieten als je
iemand tegenkwam die je kende: het ‘wij’ gevoel was dat. Ergens schept dat toch
een band, ook al weet je eigenlijk weinig persoonlijke dingen van elkaar.
Bijzonder hoe dat werkt: het ‘wij’ gevoel. Toen mijn man een
Harley had gekocht, (al ver voor zijn midlife, hoor) werd ik ontzettend blij
van de toertochtjes. Daar zat ik dan: achterop met een stoer leren motorjack
aan en bij elke Harley die we tegenkwamen groette ik. Twee vingers omhoog, het
schepte een band: wij Harley rijders!
In Dedemsvaart waar ik nu woon groeten mensen elkaar ook nog
gewoon. Dat zal hier in de regio vast niet anders zijn. Bij het wandelen
buiten, op de fiets of in de winkelstraat. Maar voor mij is het nog niet genoeg
en kan ik het af en toe niet laten..
Sinds een jaartje rijd ik in een parelmoer witte Fiat 500.
Had ik nooit iets met auto’s: op deze ben ik wél zuinig en ook trots. Ineens
vallen me andere Fiatjes ook op en komt dat ‘wij’ gevoel weer opzetten. Dus
automatisch groet ik de andere witte Fiat 500 rijders met een zwaai. Vaak krijg
er eentje terug. Mijn kinderen schamen zich hier enorm voor. “Mam, dat meen je
toch niet hé! Je gaat toch niet zwaaien naar iemand in een Fiat die je niet
kent!”. Dat ‘wij’ gevoel: ik moet het ze toch nog even overbrengen. Tot die
tijd ga ik er gewoon mee door hoor, als een soort eenzame strijder voor het
‘wij’ gevoel. En dan hoop ik maar dat er veel medestrijders te vinden zijn
onder de Toren lezers.
De Groeten!
Karin van Dijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten