Afscheid

En dan is het echt zover, het schrijven van columns voor de Toren gaat beginnen. Ik mag de spits van deze even s(T)oren rubriek afbijten, leuk.

Na het verschijnen van de laatste toren, waarin we als columnisten werden voorgesteld krijg ik vanuit allerlei hoeken opmerkingen en suggesties hoe ik mijn columns moet gaan vullen. Van HHC tot patiënten die mij veel geven, maar ik denk toch dat ik vooral mijzelf  wil zijn.

Voor het eerst was het er dit najaar, bij het ontwaken zaterdagmorgen de rijp op de bomen. En echt mist, tijdens de ochtendwandeling met de hond geniet ik van de stilte, heerlijk om buiten te zijn. Altijd denk ik op zulke momenten, waar is iedereen, dit is toch genieten, maar ja als iedereen naar buiten gaat is mijn stilte ook weer verdwenen. Dus lekker laten zo. Het begin van het weekend, dingen doen waar ik door de week niet aan toe kom. Maar vaak zijn er op zaterdag ook zaken die moeten. Onze auto die zo heerlijk reed heeft het begeven,  jammer, want Hitam (onze hond) lag  graag in de grote kofferbak. De leenauto die ik heb mijdt ze. Dus we moeten op  autojacht, verplicht. Ik heb daar helemaal niets mee, dus kost het nog meer energie, weer een hele ochtend ingevuld. En dan heb ik alleen nog maar gepraat over een andere auto, er is zoveel te koop, er is zoveel mogelijk. Dat maakt het alleen maar moeilijker. Een besluit is er ook nog niet genomen, ik moet er maar eens een paar nachtjes over slapen. Er komt wel een andere auto.

Het is toch wel anders dan afscheid nemen van mensen. Zo was ik afgelopen week bij het afscheid van Aartjan Schaap als cardioloog van ons ziekenhuis. Meer dan 20 jaar heeft hij daar gewerkt, hoeveel hartslagen van Vechtdallers zal hij gehoord hebben,  velen kwamen hem de hand drukken, ook patiënten die hun hartslag aan hem te danken hebben.

Henk Leemhuis