In de kersttijd gaan we even op stil. Dat vind ik een heerlijke gedachte, een paar dagen in het jaar hoef ik niet zoveel. Een tijd om te omarmen, bij mezelf te rade te gaan hoe het met me gaat. Gewoon mijn gedachten laten gaan over wat er is. Er komen dan vooral begrippen als genieten en geloven aan de oppervlakte. Ik kan enorm genieten van een wandeling, gewoon lopen en kijken en genieten van wat er om me heen gebeurt. Kou, regen, kleuren van de natuur, wolkenpartijen en gesprekken met mensen met wie ik loop. Soms diepgaande gesprekken en soms stilte.
Tijdens
het genieten komen er allerlei gedachten naar boven. Dingen die goed voelen
maar ook de dingen niet goed voelen kan ik in mijn gedachten ook omarmen. De
gedachte hoe ik me mag voelen van mezelf strookt die ook met wat anderen van
mij vinden, of ben ik gewoon mezelf en doe ik wat ik voel? Dat laatste is een
geweldig goed maar in een samenleving kan het niet altijd. Want de samenleving
wil ik ook omarmen, dat voelt vaak als een warme jas maar ook soms als een
loden jas. Door met elkaar in gesprek te gaan en te geloven dat de andere mens
ook goed is maar net iets anders voelt dan ik helpt mij daarbij bijna altijd.
Door te luisteren en elkaar te respecteren kan de loden jas dan ook veranderen
in een warme jas. Die warme jas geeft ruimte, valt lekker en omarmt beter.
In
de tijd van kerst liggen welkom en afscheid dicht bij elkaar. Geboorte,
afscheid van het oude jaar en het welkom van het nieuwe jaar. Ik omarm het
leven en bij het leven hoort ook dood en afscheid. Als het aan mij ligt omarmen
we corona en laten we ons zoveel mogelijk vaccineren waardoor we het virus als
een griep kunnen beschouwen en ja daar sterven ook mensen aan en we zullen
afscheid moeten blijven nemen. Als we die gedachte omarmen kunnen we ook elkaar
en het vrije leven weer omarmen.
Henk Leemhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten