Nu moet ik bekennen dat ik wat gevoelig ben voor de winterblues, want die korte dagen met dat grauwe weer zorgen ervoor dat mijn biologische klok ietwat van slag raakt. Ook dat hele coronagedoe maakt me nu niet bepaald vrolijker en soms word ik er ronduit droevig van om te zien hoe een samenleving, en dan vooral de mensen om me heen, worstelen om balans te vinden en verdeeld raken om dingen als mondkapjes, QR-codes en 2G maatregelen.
Nu
zijn we hier in het oosten nogal nuchter, maar toch, als je goed kijkt, zie je
relaties verstoord worden en families verdeeld raken. Ik zie het op mijn werk,
de eindeloze discussies met niet-mondkapje-dragende klanten, de stress bij de
werknemers met een zwakkere gezondheid wanneer iemand weer eens vindt dat hij zich
niet aan de regels hoeft te houden. En aan de andere kant de stress bij de
ongevaccineerden die zich buitengesloten voelen van familie en vrienden.
Om
nog maar te zwijgen over alle andere narigheid in de wereld, de hongersnood in
Afghanistan en die duizenden vluchtelingen die in de kou zitten te vernikkelen
aan de grenzen van Europa. Vooral de kinderen die ik daartussen zag zitten
kwamen echt bij me binnen. Soms zou ik dan ook willen dat ik Delete kon toetsen
op een magisch toetsenbord en dat daarna alle narigheid weggetoverd was uit de
wereld.
Naja,
zo’n toetsenbord heb ik niet, die heeft niemand. Dus kruip ik maar weer met
mijn langzaam wegtrekkende winterblues in mijn eigen bubbel waar het warm en
goed is. Maar het blijft me wel dwarszitten dat ik er niets aan kan doen. Nou
ja niets? Ik kan natuurlijk wel iets veranderen aan de wereld. Dat kleine
stukje om me heen waar ik wel invloed op heb. Simpelweg door me bewust positief
te blijven opstellen, openhartig te zijn en me echt van niemand af te sluiten.
Prettige
kerst,
Rudi Bults
Geen opmerkingen:
Een reactie posten