Voor
de duidelijkheid, in gezinshuizen wonen kinderen die op een of andere manier
deskundige begeleiding nodig hebben en meer baat hebben bij het wonen in een
gezin, dan in een of ander tehuis. Kort samengevat, soms zijn het echte
aandachtvragers. Toen onze eigen kinderen nog thuis woonden zaten we vaak met
zijn tienen, en wanneer de aanhang mee at wel eens met zijn twaalven, aan de
supergrote eettafel. Gezellig? Ja meest wel, tenzij je natuurlijk zelf al niet
zo goed in je vel zat, want dan dragen een paar van die hyperactieve
stuiterballen echt niet bij aan de sfeer. Of onze eigen kinderen daar moeite
mee hadden? Toevallig bracht zoon Coen dat nog ter sprake deze week, en hij
nuanceerde het fijntjes met de opmerking, ‘ik merkte pas wat rust was, toen ik
zelfstandig ging wonen’.
Bij
ons aan tafel knalde het dus wel eens, of zoals dochter Laura het mooi
beschreef, soms haalden ze het spreekwoordelijke bloed onder je nagels vandaan.
Die heerlijke stabiele kinderen brachten gelukkig wel tegenwicht en gek genoeg,
of misschien juist wel daarom, zijn we een hechte familie die veel meer
samendoen dan alleen familie zijn. De kersttijd is voor iedereen, inclusief
pleegkinderen, altijd het hoogtepunt van het jaar. Maar ook het toppunt van de
drukte. Dan komt de hele muzikale familie over de vloer, zitten we soms met
zijn vijfentwintigen heerlijk te eten, en hoor je tussen de herrie van de
kinderen door, zingende en gitaar spelende mensen die van elkaar houden.
Kortom, rust is mooi, maar dit gevoel is onvervangbaar. Prettige kerst samen!
Rudi Bults
Geen opmerkingen:
Een reactie posten