Als jochie tuurde ik
graag in sloten. Ik kende toen nog niet die regel van Martinus Nijhof: ‘ik zag
een tuin onbetreden’. Maar toen ik die later als lyceumpuber tegenkwam, was het
met een besef van herkenning: een sloot dat is een tuin onbetreden. In die tuin
zag ik de drietand stekelbaars zijn nest bouwen en die mooiste van alle
slootbewoners naar het oppervlak klimmen: de kleine watersalamander. Maar ook
de bloedzuiger. Zwart, traag golvend net boven de bodem, mysterieus, bij
aanraking schijnbaar in zichzelf verdwijnend. Griezelig vond ik ze. Antipathiek
ook, door die (onterechte) naam, bloedzuiger.
Ik
moest aan de bloedzuiger denken toen afgelopen zaterdag het NOS journaal
verslag deed van de losgebarsten kerstboomrace. Ik ben niet tegen kerstbomen.
Maar wat ik zaterdag hoorde vervulde me met het gevoel van weerzin dat me vaker
bekruipt als de commercie spreekt. Een kerstboomverkoper vertelde over een
trent: de bijboom. Ik dacht: wat zegt-ie nou, een bijboom? Ja, een bijboom. Eén
boom, zo legde hij uit, is vaak niet meer genoeg. Je koopt een grote boom, voor
in de kamer en een tweede, kleinere, voor bijvoorbeeld op het balkon: de
bijboom.
Het
is nooit genoeg. Je ziet het overal. Heeft men ons het huis tot op het toilet
laten inrichten en decoreren, wordt ons aangepraat dat we nu toch echt een
loungeset nodig hebben, na het huis moet nu de tuin worden gemeubileerd. Voor
wie het goed wil aanpakken is er tegenwoordig ook de douche voor in de tuin.
Een bijdouche. Alleen een douche in huis? Zó 1900! Ik zag een leuk modelletje
voor 999 euro.
In
de Bijbel staat de volgende spreuk: ‘De
bloedzuiger heeft twee dochters: geef, geef!’ Een lekker stel, de dames ‘nooit
genoeg’. Soms word ik zo moe van ons.
Adrian Verbree
Geen opmerkingen:
Een reactie posten