Tafelgesprek

Misschien herkent u dit ook, zomaar met iemand aan tafel zitten en dan ineens een goed gesprek hebben over een onderwerp. Dat overkwam mij vorige week met een van de vrienden van een zoon van ons. Onze kinderen zijn volwassen en hebben hun eigen vriendenkring. Zo kwam het dat een van de vrienden, die timmerman is, bij ons een klus klaarde.

Tijdens een koffiepauze kwamen we aan de praat over school en beroepskeuze. Binnen ons gezin is dat ook niet altijd vanzelf gegaan en de timmerman beaamde ook dat het best moeilijk is om op jonge leeftijd al een keuze te moeten maken in welke richting je je wilt ontwikkelen. Er is maar een heel kleine groep kinderen die deze keuze wel snel maakt maar ik zie toch ook veel jonge mensen erg worstelen hiermee. Ik vertelde dat ik het in mijn jeugd ook niet wist. Als jonge man maakte ik ook eerst een andere keus waardoor mijn studie mislukte. Ik werd daardoor gedwongen tot een andere weg. Ik moest in militaire dienst. Het 16 maanden durende traject heeft mij echter gevormd en ik heb in die periode ook de kans en tijd gehad om een andere keus te maken. Al pratende kwam hij  tot de conclusie dat het wellicht voor jonge mensen van nu een mooie manier zou kunnen zijn om na te denken over de toekomst. Ik ben het op dat punt geheel met hem eens, het zou voor veel zoekende jonge mensen, net van de middelbare school, een goede manier zijn om eens aan zichzelf te werken zonder de vanzelfsprekendheid dat het wel geregeld wordt. Niet dat we allemaal weer in militaire dienst moeten maar een vorm van dienstbaarheid naar de maatschappij zou mooi zijn. Er is momenteel een schrijnend tekort aan aandacht, de individualisering zorgt ervoor dat er steeds meer eenzaamheid is. Hoe mooi zou het zijn dat we samen een samenleving kunnen maken, jong en oud waarin we dienstbaar zijn. Samen doen en gewoon doen. Jonge mensen leren inzien dat dienst heel verrijkend kan zijn. Wat een koffiepauze al niet tot gevolg kan hebben.

Henk Leemhuis