Noaberschapen

Het is zaterdag tien over vijf ’s morgens als mijn jongste onze kamer binnen stormt: “Ze lopen over  straat, ze zijn weer ontsnapt!” Mijn man springt zijn bed uit en samen schieten ze te hulp. Speurend naar de kudde: ze volgen de keutels en plukken wol. Een heel stuk verderop vinden ze de schapen en met behulp van politie die ook is gebeld lukt het om ze weer op de juiste plek te krijgen.

Geen droom, maar sinds een paar weken werkelijkheid in onze buurt. We hebben namelijk een kudde van zo’n honderd schapen lopen die hier het gras kort houdt. Een mooie oplossing van de gemeente vind ik. En een mooie bijkomstigheid is dat het ook een band schept. Want herder Henk uit Schuinesloot heeft niet altijd het overzicht omdat hij blind is. Daardoor heb ik nog meer respect voor hem gekregen, want reken maar dat het hard werken is! Regelmatig ontsnappen de schapen. Dan ruiken ze de vrijheid. Iedereen die in de buurt is wordt opgetrommeld om ze weer in goede banen te leiden. Ze moeten steeds worden overgezet naar een ander stukje gras. Ook daarbij is hulp nodig. Ik zorg dan weer voor koffie en om 7 uur ’s ochtends voor ontbijt.

We hebben mooie gesprekken met Henk. Over de mensen hier in het Oost’n, dat we elkaar niet vaak meer helpen, niet zoals vroeger toen er nog echte noaberschap was. Toch komt daar nu door Henk wel verandering in. Want mijn man is bevorderd tot hulpherder en die controleert de hekken en helpt samen met buurmannen en passanten met het overzetten van schapen. We genieten van de geboorte van een lammetje en mijmeren over een plek waar we samen met elkaar voor de buurtschapen kunnen zorgen. Het is niet altijd idyllisch trouwens, er zijn ook tegenstanders in de buurt: we blijven toch Nederlanders… Zo schept dat ook weer een band tussen de mensen die het maar niets vinden. En juist daarom ben ik ze noaberschapen gaan noemen. Van mij mogen ze blijven!

Karin van Dijk