Aan

Het was echt hard nodig: een keer een weekendje met z’n tweeën weg. Dat schiet er bij ons namelijk bij in. Drukke weekenden met de sporten van de kinderen en werken in de tuin en feestjes gaan altijd voor. Maar het is ook heel goed om samen te ontspannen. Dus dat deden we. In een wellnesshotel.

De sauna was voor mij vroeger echt wel een Ding. Met mijn vriendinnen gingen we destijds naar de Bonte Wever. Waar je een ‘geklede’ sauna had: lekker veilig. Met mijn man (toen vriend) werd het menens. Een echte naaktsauna. Doodeng vond ik het. Ondertussen zijn we al in heel wat sauna’s geweest en voelt het prima. Met mijn overhangend buikvel en striae hoef ik me niet meer druk te maken om starende mannen. Eigenlijk is het de bedoeling dat je helemaal tot rust komt. Voor mij toch wel lastig: ik krijg mijn gedachten nooit uitgezet. Bij alle saunagangers heb ik gelijk een verhaal in mijn hoofd. Dat het vast een moeder en dochter zijn, die na een moeilijke tijd samen een weekend weg zijn. Of bij een oudere man met een jongere vrouw: dat kan niet anders dan een man in z’n midlife crisis met zijn minnares. Tijdens een massage denk ik dingen als: zouden de masseuses niet gek worden van de panfluiten en Conimex muziekjes de hele dag? En: als ze nu iemand masseren en die zit onder de blauwe plekken, hebben zij dan ook een soort van meldplicht? Dat soort gedachten.

Toch waren we echt wel relaxed aan het eind van de dag. We genoten van het heerlijke eten en liepen zo onze kamer weer in. Maar het bleef toch zaterdagavond hé... De avond waarop de oudsten gaan stappen en heel laat thuiskomen en daar gingen mijn gedachten alweer… Als ze maar niet gingen frituren en de stekker erin lieten zitten. Of dat ze hun sleutel zouden vergeten, of ID kaart of portemonnee. Allemaal al een keer gebeurd. Ik kwam de nacht door zonder verontrustende appjes van de jongens, dus kon ik genieten van het heerlijke ontbijt. Bíjna was het gelukt om mijn gedachten uit te zetten. Ik denk dat ik maar moet accepteren dat ik nu eenmaal altijd ‘aan’ sta... denk ik.

Karin van Dijk