Deze column schrijf ik vanuit Frankrijk. Liggend op bed, want de afgelopen week heb ik drie dingen gedaan; fietsen, eten en rusten. Het plan om naar de Alpe d'Huez te fietsen en daar naar boven is eindelijk gerealiseerd. Als de krant in uw bus valt zijn we klaar.
Een prachtig project met 14 fietsers en 6 begeleiders. Door de lange voorbereiding, we zouden immers vorig voorjaar al, is een hechte groep ontstaan. Woensdagmorgen 8 september zijn we vertrokken, uitgezwaaid door familie, kennissen, schoolkinderen en belangstellenden. Het gezamenlijke doel, zoveel mogelijk geld voor kankeronderzoek bijeen fietsen bindt ons. De wetenschap dat ons streefbedrag bijna 1,5 keer meer geworden is wat we hoopten, maakt dat we super gemotiveerd zijn.
De
begeleiding is fantastisch geregeld. Onderweg verzorging van eten en drinken.
Ik wist niet dat ik op één dag zoveel kon verstouwen. Onze eerste 4 dagen
zitten erop. Wel even iets anders dan in ons platteland. Klimmen en dan telkens
weer beloond worden met een afdaling. We genieten, doorkruisen dorpjes waar
mensen applaudisseren en soms zingen we mee met liedjes vanuit een speaker
boven op de bus die ons volgt. We hebben zelfs een eigen lied dat door een
medecolumnist is geschreven.
We
spotten reeën, roofvogels en zelfs een vos. Maar we delen ook verhalen. Een
lied kan zomaar aanleiding zijn voor een emotie bij iemand. Want ook binnen
onze groep heeft iedereen een verhaal over de vreselijke ziekte kanker. De
spanning voor de diagnose, het doormaken van behandelingen, onzekerheid,
herstellen of er iemand aan verloren hebben alles kan gedeeld worden. Voor mij
staat tijdens deze tocht vast: sport verbroedert!
Henk Leemhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten