Plagen

Nederland puft en steunt deze dagen weer onder de brandende zon. Hitte-protocollen komen weer van stal en met de voeten in het zwembadje denken we met weemoed aan de laatste Elfstedentocht. Het is ook niet gauw goed. De eerste plaag. Dan de corona. Ze beperkt ons in onze bewegingsvrijheid, het vereenzaamt onze ouderen en het zet een streep door ons vertier. Het is als de sprinkhanen, het overspoelt onze steden, kruipt tussen je oren, het zit overal.

In Groningen is het dubbel zwaar. Thuis moeten blijven in wegzakkende huizen terwijl scheuren als knappend ijs door de muren schieten. De Groningers zijn boos en terecht. Elf huizen zijn opgeknapt. Elf. Terwijl er miljarden in grote bedrijven wordt gepompt als het plots crisis is in de rest van het land.

We zijn het helemaal vergeten, maar tot drie maanden hield de stikstofcrisis ons in zijn greep. Weg met de boeren, riepen de natuurorganisaties. De landbouwers die eeuwenlang het gezicht van ons land bepaalden, moeten verdwijnen. Het zal niet lang duren voor Nederland de recreatie-delta van Europa is en dat het achterland massaal hun schillen en dozen na het aangenaam verpozen, komen dumpen in onze ‘natuur’. Dat zal een boel diversiteit opleveren.

En dan het bloed aan de deurposten van onze eerstgeborene, het vrije woord. Wie behoedt ons voor de bijl aan de wortels van onze vrije meningsuiting? De vrijheid van de één mag niet ten koste gaan van de ander. Maar wie bewaakt het niemandsland? Johan Derksen? Akwasi?

Als laatste doemt voor ons op de Zee der Rode cijfers. De onvermijdelijke economische crisis. Welke leider stapt er naar voren om ons daar zonder al te natte voeten doorheen te leiden? Mark of Hugo? Thierry of Sigrid?

Voorlopig tasten we in het duister, tussen het tandengeknars en geween.

Bert Nonkes