Belangrijke Papieren

Nog steeds heb ik het over ‘mijn jongens’ als ik het over mijn tweelingzoons heb. Maar ondertussen zijn ze negentien en dan moet ik eigenlijk mannen zeggen. De tijd vliegt. Heel cliché, maar wat is het waar.

Ze kiezen hun eigen weg. Eentje kiest daarbij voor avontuur: werken bij defensie. De vooropleiding is afgerond. Solliciteren kan alvast. Hiervoor moet hij naar Amsterdam. Hij zoekt zelf uit hoe hij daar komt. Mooi, die zelfstandigheid. Hij heeft nog wel even één klein dingetje: waar ligt zijn diploma?

Zijn diploma? Bij de Belangrijke Papieren toch? Rond hun zestiende heb ik ze een tijdschriftcassette gegeven met de mededeling dat ze daar Belangrijke Papieren in moeten doen. Dingen van school die ze moeten bewaren, loonstrookjes enzovoort. Ik wil geen curlingouder zijn, dus dat stukje heb ik losgelaten. Had ik dat nu maar vastgehouden.

Het wordt later en later terwijl hij zijn kamer nog eens doorploegt. Een uur lang lukt het me om niet mee te zoeken. Dan geef ik eraan toe en koortsachtig controleer ik alles in huis. Stapels papier gaan er door mijn handen. Hier en daar vind ik nog een certificaat van mezelf die ik stiekem bij mijn eigen Belangrijke Papieren stop: ik moet natuurlijk wel het goede voorbeeld geven. Op zolder kijk ik in de ‘emo’ dozen: daar heb ik er veel van, met spullen van mezelf en van de kinderen. Nog steeds geen diploma. Ik word er zenuwachtig van en zie zijn carrière aan zijn neus voorbij gaan. Het diploma van de andere tweelinghelft kom ik wel tegen en heb ik snel veilig gesteld. Ondertussen is het tien uur ’s avonds en hij moet de volgende ochtend al vroeg op pad. Overal hebben we gekeken, maar niets gevonden. Dan krijgt hij ineens een idee en sprint naar de zolder waar de computer staat. Twee minuten later staat hij trots bij me, mét diploma. Je kunt namelijk heel makkelijk je diploma online vinden en uitprinten: handig, joh! Je zult ze toch… Verhit plof ik weer op de bank. Zouden anderen dit nu ook hebben, vraag ik me af. Vlak voordat we naar bed gaan volgt er nog één klein vraagje: of ik ook zijn zwemdiploma weet te liggen, want hij moet aantonen dat hij kan zwemmen. Ah, dat weet ik: in ‘emodoos’ nummer 6. Die mag hij zelf pakken, ik heb genoeg gecurld vandaag! 

Sanne

Drie weken geleden kwam er zomaar een berichtje in de groepsapp van de fietsgroep die naar de Alp d’Huez zou zijn gefietst. Zomaar een vraag of ik op zondag 5 juli met alle mannen die zouden kunnen naar Leiden wilde fietsen om haar een hart onder de riem te steken.

Ik kende Sanne niet, het bleek een 17-jarig meisje te zijn met kanker. Ze moest de dag erop een heel zware operatie ondergaan om de tumor die haar kwelde te verwijderen. Ze was bezig een sportcarrière op te bouwen en die is door deze ziekte abrupt ten einde gekomen. Ze is nu bezig om te overleven, wat ook topsport is. Als gewoon gezonde kerel, ik zou haar opa kunnen zijn, heb ik het geluk dat ik nog gewoon mee kan fietsen bij deze groep. Spontaan gaf ik me op en met een tiental andere mannen, die ook in de gelegenheid waren om op zo’n korte termijn de agenda leeg te maken, stapten we twee weken geleden op de fiets. Een regenachtige dag, veel zuidwesten wind. Wie een beetje topografisch inzicht heeft weet dat Leiden ten opzichte van Hardenberg in het zuidwesten ligt dus bijna de hele dag tegenwind. Maar we deden het voor Sanne. Vooral het laatste uur met windkracht 5 was pittig, maar zeiden we om elkaar te motiveren ‘het staat niet in verhouding tot wat zij morgen moet ondergaan’. Toen we Leiden binnenfietsten brak de zon door, dat was vast een goed teken. Bij het ziekenhuis stond een delegatie ons op te wachten, waaronder een jonge meid met een kaal hoofd maar verder oogde ze gewoon gezond. Ze wist niets van onze tocht maar toen haar vader vertelde dat we voor haar hier naar toe waren gefietst werd het wel even stil. Haar verbijsterende verhaal, een onzekere toekomst, maar geweldig om er voor haar te kunnen zijn.

Ik hoop dat Sanne haar gezondheid terug krijgt. Dat de chemokuren en de ingewikkelde operatie de kankercellen zullen laten verdwijnen. Indrukwekkend om een levenslustige meid te zien die ondanks haar kaalheid straalde, een positief verwachtingspatroon heeft. Nu ik haar heb ontmoet wil ik elke week wel voor haar fietsen. En volgend jaar voor de Alp d’Huzes gaan, want er is nog heel veel onderzoek en geld nodig om mensen zoals Sanne hun gezondheid terug te geven.

Henk Leemhuis

Ja, ik heb ook een mening...

Het leek wel of alle frustraties van de laatste maanden er ineens even uit moesten. Boeren die de barricades opgingen begrijp ik nog wel. En ook de Black Lives Matter-beweging draag ik een warm hart toe. Hoewel de media er wel weer een enorme hype van maakten. Maar met die corona-ontkenners, die hardnekkig corona ‘een leugen’ of ‘een griepje’ blijven noemen, daar was ik snel klaar mee. Ja, ik weet het, iedereen heeft recht op een mening - in Nederland mag dat gelukkig - maar met vrienden en familie als slachtoffer, zoals ik die ook heb, kun je niets met dit soort wereldvreemde beweringen.

Wat mediahypes aangaat: wat te denken van de Black Lives Matter protesten? In Nederland eigenlijk anti-zwarte pieten protesten. Ooit was ik een fan van zwarte piet, maar bij mij is een aantal jaren geleden het kwartje gevallen; groen of oranje is ook prima. En nee, ik ben nooit zo uitgesproken, dus ik deel mijn mening alleen met familie en vrienden. Mijn kleinkinderen maakt de kleur in ieder geval niets uit, als er maar een feestje is. Dat feestje wordt wel lastig nu, want er gebeurde iets vreemds tijdens dit protest. Toen wij met zijn allen nog dachten dat het om de Amerikaanse uitwassen van discriminatie ging, zorgde Akwasi’s brute speech ineens voor een kentering. Johan Derksen wreef nog even flink zout in die open wond, en Premier Rutte sprak zich definitief uit tegen zwarte piet. Ineens en volledig onverwacht, was het klaar! Want, ieder mens met gezond verstand is toch tegen discriminatie, niet? Maar is het ook klaar? Of krijgen we nu in het najaar nog weer een moddergevecht over de kleur van schmink? Want zeg nou eerlijk, geloven we echt dat we dit kinderfeest kunnen volhouden met zwarte pieten? Ik kan alleen voor mezelf spreken; Ik niet. Het namelijk niet leuk meer, en een kinderfeestje moet altijd leuk zijn. Het liefst gevierd met alle rassen samen, als één ras: het mensenras.

'Viswijf'

Hengelsportwinkels deden de afgelopen tijd goede zaken. Hele scholen jongeren scholen samen langs de waterkant. Er was geen school, het was mooi weer, je kon niet uit, wilde je vrienden zien. Dus kocht je een hengel en plonsde er op los. Amateurs... de vissen dreven ondersteboven van het lachen aan hen voorbij.

U begrijpt: ik ben een echte visser. Ik vang altijd. Soms zelfs bot. Maar ik behoor niet de allerechtste vissers. De allerechtste vissers zijn karpervissers. Nachtenlang liggen ze gecamoufleerd te wachten op dat ene zoetwatervarken. Dat kost menigeen zijn relatie. Terecht. De op een na echtste vissers - waar ik tot nu toe ook niet toe behoor - zijn de vissers die vissen ten koste van hun partner. Vrouwen vissen steeds vaker, maar het zijn toch nog steeds veelal de dames die door manlief worden meegesleept naar de waterkant.

Ik vind dat niet kunnen. U kent dat wel: dan zitten ze daar met hun boek, breiwerkje of telefoon op een klapstoeltje verloren naast manlief die op een platform een soort viscockpit heeft ingericht. Je hoort ze gapen en ziet ze denken: wanneer is dit voorbij? Nooit, want met vissen is het als in het café: nog eentje. Ik heb mijn vrouw nog nooit meegenomen naar het water. Nee, zo´n barre echtgenoot ben ik niet. Dat kun je niet maken. En ik ga altijd ook maar kort. Niks karpers, even een paar voorntjes prikken en weer naar huis. Nou vooruit, nog eentje dan.

Maar onlangs kantelde mijn wereldbeeld. Ik sprak een vrouw die vertelde dat ze zomers graag aan het water een boek leest. Ze neemt haar man mee en die gaat dan vissen. Ik realiseerde me ineens dat mijn vrouw ook erg van lezen houdt. En van de natuur. En van water. Ik ga haar helpen zich te ontplooien. Ik voel het: het wordt een geweldige zomer.

Adrian Verbree

Plagen

Nederland puft en steunt deze dagen weer onder de brandende zon. Hitte-protocollen komen weer van stal en met de voeten in het zwembadje denken we met weemoed aan de laatste Elfstedentocht. Het is ook niet gauw goed. De eerste plaag. Dan de corona. Ze beperkt ons in onze bewegingsvrijheid, het vereenzaamt onze ouderen en het zet een streep door ons vertier. Het is als de sprinkhanen, het overspoelt onze steden, kruipt tussen je oren, het zit overal.

In Groningen is het dubbel zwaar. Thuis moeten blijven in wegzakkende huizen terwijl scheuren als knappend ijs door de muren schieten. De Groningers zijn boos en terecht. Elf huizen zijn opgeknapt. Elf. Terwijl er miljarden in grote bedrijven wordt gepompt als het plots crisis is in de rest van het land.

We zijn het helemaal vergeten, maar tot drie maanden hield de stikstofcrisis ons in zijn greep. Weg met de boeren, riepen de natuurorganisaties. De landbouwers die eeuwenlang het gezicht van ons land bepaalden, moeten verdwijnen. Het zal niet lang duren voor Nederland de recreatie-delta van Europa is en dat het achterland massaal hun schillen en dozen na het aangenaam verpozen, komen dumpen in onze ‘natuur’. Dat zal een boel diversiteit opleveren.

En dan het bloed aan de deurposten van onze eerstgeborene, het vrije woord. Wie behoedt ons voor de bijl aan de wortels van onze vrije meningsuiting? De vrijheid van de één mag niet ten koste gaan van de ander. Maar wie bewaakt het niemandsland? Johan Derksen? Akwasi?

Als laatste doemt voor ons op de Zee der Rode cijfers. De onvermijdelijke economische crisis. Welke leider stapt er naar voren om ons daar zonder al te natte voeten doorheen te leiden? Mark of Hugo? Thierry of Sigrid?

Voorlopig tasten we in het duister, tussen het tandengeknars en geween.

Bert Nonkes