Stenen winkel

Ik ben nooit erg snel met mijn belastingaangifte. Ik krijg toch niks terug, dus waarom me druk gemaakt om 1 april? Maar dit jaar had ik blijkbaar een aanval van burgerzin. Alles ingevuld, voelde ik me begin maart ontzettend braaf. Nog niet heilig, maar toch wel enigszins verheven boven... nou ja, in elk geval boven mijzelf. Ik hoefde de boel alleen nog even te printen.

Daar ging het mis. Mijn printer draagt niet graag belasting af. Wat ik ook probeerde, resette, op de toner klopte, aan on-dominee-achtige spiertaal lanceerde, het ding produceerde geen letter. Uiteindelijk belandde ik bij de plaatselijke leverancier van de printer, die mijn probleem als een 'uitdaging' beleefde en en passant even de papieren voor mijn aangifte printte, zodat mijn kans op het predikaat 'brave burger 2020' nog niet is verkeken. Toen ik hem vertelde dat ik blij ben met plaatselijke ondernemers en hun service, vertelde hij me een aardig verhaal.

De telefoon ging. Paniekerig pubertje aan de lijn. Welopgevoed, sprak het jongmens hem aan met 'meneer'. (Hoe prettig in een tijd waarin jongeren doorgaans niet verder komen dan: 'hoi' of 'hallo'.)

'Meneer, hebt u een winkel?'

'Eh... ja?'

'Ik bedoel: een echte winkel, een sténen winkel?'

Ja...?'

'Dus, dus als ik bij u kom, is er een deur waar ik naar binnen kan en dan zíe ik u?'

'Tot zes uur.'

Het kereltje kon het maar moeilijk bevatten: een stenen winkel, dichtbij! Hij bestelt natuurlijk normaal alles bij dozenschuivers als bol.com, maar nu hij tegen een acuut probleem aanliep (ik neem aan een te laat aangevat schoolwerkstuk) ervoer hij het bestaan van een stenen winkel als een wonder. Dat is het ook. Nog wel. Zolang wij deze stenen koesteren. Koop, als het even kan, lokaal, ook als u geen puber of niet belastingplichtig bent. O ja, mijn printer doet het weer.

Adrian Verbree