Potverdikke,
telefoon vergeten. Net nu! Ik ben op weg naar het ziekenhuis met Erna, mijn
vrouw. Ze moet onder het mes. Jongste zoon kreeg vorig jaar dezelfde ingreep en
dat werd een lange ochtend wachten. Ik had in die tijd mijn telefoon zinvol
kunnen gebruiken: mails beantwoorden, instagrammen, facebook bijwerken,
afspraken plannen, mijn financiën overzien en een leuke tweet plaatsen.
Om
de tijd te doden ben ik aangewezen op de bladen op de afdeling chirurgie.
Vreemd genoeg: alleen maar damesbladen. Als ik de stapel heb doorgewerkt, ben
ik volledig op de hoogte van de herrie in de hormoonhuishouding, rimpels
repareren en ‘Help, mijn man wordt vrouw. Wat nou?’ en alle mogelijke
onderwerpen daartussen. Alle topics rijkelijk geïllustreerd, en wel op zo’n
manier dat menig mannenblad naar een onschuldigheidsniveau van de Okki &
Jippo gedegradeerd wordt.
Zonder
mijn 4,7 inch IPhone-venster worden mijn zintuigen duidelijk meer geprikkeld
door de nabije omgeving. Ik hoor de luide stem van de hoofdzuster zodat ik, of
ik nou wil of niet, op de hoogte blijf van de status van opname van andere
patiënten. Ook zie ik vliegjes dansen voor het raam en een haas aan de overkant
van de straat wegschieten. Ja, zonder telefoon overvalt mij een weldadige rust.
Raar eigenlijk, dat een apparaat dat pretendeert het leven makkelijker te maken
tegelijkertijd zoveel onrust met zich meebrengt. Vooral de “Ik wil het, en ik
wil het nu” functie. Onder elke willekeurige sneltoets schuilt een product, een
relatie, een aanbieding, een ongekende mogelijkheid.
Het
is zover. Ik zwaai mijn lief de operatiezaal in en ga snel naar huis. Naar
huis, waar mijn telefoon ligt als een ongeopende, digitale verrassingsdoos met
de mail- en appoogst van de afgelopen vier uur.
Bert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten