Even proeven

Ineens was het er: vrieskou, ijs en dus schaatsgekte. Wat was het genieten! Met het schaatsen zelf maak je me niet blij. Ik was het meisje met zwakke enkels en kunstschaatsen voor de sier. Naar de ijsbaan ging ik voor de chocolademelk, de gezelligheid en de jongens. Ik was het meisje dat midden op de baan aan de lantaarnpaal likte om te kijken of het klopte dat je tong eraan vast kan vriezen. Het klopt.

Net zoals ik vroeger genoot van de gezelligheid kon ik dat twee weekenden geleden weer doen. Wij hebben het geluk dat we vanuit de achtertuin het ijs op konden. Daar kwamen heel wat schaatsers voorbij geflitst. Wat was het heerlijk om weer verschillende mensen te spreken. Over scheuren in het ijs en over hoe lang het geleden was dat we schaatsen konden. Dat we het binnenblijven zat zijn en over Zoom-meetings. Over van alles en nog wat. We konden weer proeven aan het ‘wij’ gevoel en de vrijheid. Het was genieten om rode wangen te zien en de golvende coronakapsels die onder mutsen vandaan piepten. We wisten weer: je weet pas wat je mist als het er niet is. Maar het was er weer heel even.

Een weekend later zijn we zomaar 25 graden omhoog gegaan! De lange onderbroeken en mutsen kunnen weer gewassen naar de zolder. Coronakapsels komen nu echt tot bloei. En weer gingen we massaal naar buiten. Het voorjaar barst ineens los. Krokussen laten zich zien en de vogels zoeken naar nestelplekjes in plaats van naar voedsel. Op social media barstten de discussies los over de avondklok en versoepelingen. Voor- en tegenstanders wijzen met vingers en ik zie weinig begrip voor elkaars standpunten. Daar ben ik wel klaar mee. De persconferentie is geweest als jullie dit lezen en dan weten we weer meer. Ik hoop dat we weer wat meer mogen. Mocht dat niet het geval zijn, dan kunnen we elkaar nog steeds spreken. Buiten tijdens een wandeling bijvoorbeeld. Dat er behoefte is aan contact is duidelijk en we hebben er weer aan geproefd. Het smaakt wat mij betreft zeker naar meer!

Karin van Dijk