Prik

 

Hebt u het coronavaccin al gehad? Ik kan niet wachten, eerlijk gezegd. Het voelt toch als een gebeurtenis waarna je dóór kan. Maar niet voor iedereen..

Wel eens gehoord van belonefobie? Het wordt ook wel naaldenfobie genoemd en daar vallen ook injectienaalden onder.  Een op de tien mensen durft niet te kijken op het moment van prikken. Een op de honderd ziet er enorm tegenop en een op de duizend mensen blokkeert compleet en krijgt een paniekaanval. Dat het een hele klus is om heel Nederland te vaccineren, krijgt op deze manier een heel andere invalshoek.

Ik ben jaarlijks een paar keer aan de beurt. Bloedprikken, bedoel ik. De hele routine: de spanband om de bovenarm - om de een of andere manier moet ik dan altijd even aan Herman Brood denken - de kou van het alcoholdoekje in de elleboog, de naald die door de opper-, en lederhuid zijn weg zoekt naar de ader en even later in een vloeiende beweging mijn arm weer verlaat. Een doekje voor het bloeden, een pleister op de wonde; ik geef het toe, ik kijk niet! Panikeren is geen optie, daarom heb ik de procedure als een noodzakelijk kwaad omarmd.

Ooit ben ik voor naalden gevlucht. Het betrof hier een allergietest in het academisch ziekenhuis in Groningen ergens in de jaren ‘70. Dat ging met krasjes. Zeiden ze. Maar ik zag toch echt circa 25 spuiten liggen. Dat ging mij boven mijn zesjarige petje. Ik ging ervandoor. De eerste zuster op de gang ontweek ik, maar de broeder die er achterstond, had ik niet gezien. Hij schepte mij met zijn blote, harige armen en maakte zo een einde aan mijn ontsnappingspoging.

Het corona vaccin zal ik graag omarmen, alhoewel de lengte van de naald mij zorgen baart. Die gaat bij mij vast tot op het bot..