Stormgeraas

Na het drama met Ciara en de stennis rond Dennis moeten we het er maar eens over hebben. Is het wel zo'n goed idee stormen willekeurige, van te voren vastgestelde namen te geven? De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het een columnist uit een andere krant was die mij bij de stormnamen bepaalde. Dank daarvoor. Ik heb er wel zo m'n eigen gedachten bij.

Stel je heet Ciara, je bent een engel met ´goudblonde lokken en ogen als meren die niet kunnen jokken´, iedereen houdt van je. Tot afgelopen week, want ineens ben je ´dat meisje van honderdvijftig miljoen´, of ´die omgewaaide boom, dat takkewijf´. Wat kan Ciara daar aan doen, het arme kind. Het kan zich nergens meer vertonen. En Dennis? Dennis ken ik alleen uit een song van Chris de Burgh: ´Dennis is a menace with his: anyone for tennis?´ Wat heeft dat met storm te maken?

Het lijkt me beter aangekondigde stormen achteraf een naam te geven, als zaken duidelijk zijn geworden. Bijvoorbeeld de namen van politici. Die kent iedereen. En ze hebben nergens last van: ook al kunnen ze zich nergens meer vertonen, ze blijven toch gewoon opduiken.

Een paar - de mogelijkheden zijn eindeloos - voorbeelden. Als een storm meevalt, vrolijk door de duinen bolderde, de Veluwe kietelde en schaterlachend de randmeren kuste, dan zeggen we achteraf: ´Ach, het was een echte Rutte´. Blijkt een storm er één in een glas water, dan zeggen we: ´Wat een Baudetje hè, dit weekend!´ Is er echt schade aangericht, dan hebben we het over ´die gure Geert Winders van gister. En scheurt een exemplaar uit de buitencategorie de daken van de huizen, dan kijken we zelf ook even naar buiten, over de grens, en klagen: ´wat een Pelosi!´. De politieke arena is vol windeieren, windekinderen en windbuilen.

Adrian Verbree