Zadelpijn

Een begrip dat wij als Nederlanders heel goed kennen. We fietsen wat af in ons landje. Gemiddeld schijnen we per jaar 850 kilometer verdeeld over zo’n 300 ritten te maken.

Het zadel is daarbij van wezenlijk belang. En er is ook een grote verscheidenheid te vinden in soorten en maten. Sinds een kleine maand heeft dit fenomeen mijn volledige aandacht. Zoals u in mijn vorige column hebt kunnen lezen, zal ik samen met zestien anderen in mei naar de Alpe d’Huez fietsen. Deze tocht over 1.200 kilometer die we in 7 dagen zullen afleggen is ongeveer 170 kilometer per dag, bij onze snelheid zal dat ruim 6 uur op het zadel zitten worden.

Ik zie naast de te fietsen afstand het meest op tegen het zitten op het zadel. Zadelpijn heeft volgens de fietsersbond het meest te maken met gewicht, nogal wiedes, dus dat wordt de komende maanden afvallen. Ook is er in deze tijd waarin alles wordt onderzocht de mogelijkheid om je zithouding te laten meten. Ik denk dat ik mijn houding maar laat testen door een specialist. Dan schijn ik te kunnen zitten op mijn zitbeenknobbeltjes met de minste zadelpijn. Hopelijk zal de goede fietsbroek daar ook aan kunnen bijdragen.

Wat is daar ook veel over te vinden op internet, compleet met adviezen van urologen over doofheid in de penis en erectiestoornissen. Daar wordt altijd erg lacherig over gedaan als we aan het fietsen zijn, maar kan tot serieuze problemen leiden. De vrouwen die met ons meefietsen doen daar wat meewarig over maar ook over damesleed op het zadel is het laatste artikel nog niet geschreven.

Gelukkig schrijft een uroloog ook dat de doorbloeding van de bloedvaten in het zitgebied beter kan worden, mits er technisch goed gefietst wordt. Dan moet ik daar maar op gaan trainen. Het zal wel een hele uitdaging worden om zo optimaal mogelijk de tocht te volbrengen, maar aan de voorbereiding mag het niet liggen. Die 850 kilometer die we gemiddeld maken per jaar zal ik in ongeveer 5 dagen maken, dus toch maar zitvlees ontwikkelen de komende maanden.

Henk Leemhuis