Meisjes

Toen onlangs een van de pubers die me thuis en op het werk omringen, me grijnzend vertelde dat hij iets had met een heel mooi meisje, moest ik lachen omdat het me deed terugdenken aan mijn eerste liefde.

Ik was 15 jaar oud en het gebeurde middenin de warme zomer van 1973. Die zomer staat in mijn geheugen gegrift als een van de gelukkigste uit mijn jeugd. Ik weet nog dat ik samen met Wilma op de fiets onderweg was naar het zwembad. 14 dagen eerder had ik haar voor het eerst gekust, en we hadden nu officieel verkering. Ik was apetrots, want ze zag eruit als Emmylou Harris met van dat lange zwarte haar en bruine ogen. Dat zo’n mooi meisje iets in mij zag had ik nooit verwacht, want ik had een onzekere tijd achter de rug.

Op mijn 12e had een of andere suffe dokter me namelijk per ongeluk een overdosis medicijnen voorgeschreven tegen epilepsie. Dat had ik al vanaf mijn geboorte. Niet zo ernstig hoor, hooguit viel ik een paar keer per jaar om. Ik kon er goed mee omgaan, had vrienden, haalde goede cijfers en zou naar de Havo gaan. Maar die tienvoudige overdosis stak daar een stokje voor. Plots veranderde ik van een lieve jongen in een vervelende pre-puber met superkort lontje, die iedereen op de kop sloeg, ook leraren. En in plaats van Havo werd het speciaal onderwijs.

Na ongeveer anderhalf jaar werd de oorzaak ontdekt. En nadat de medicijnen afgeregeld waren ging alles weer goed. Nou ja goed? Ik was mijn vrienden kwijt, mijn schoolcarrière lag in puin, en ik zat behoorlijk in de knoop door al die onzekerheid. En juist daarom zijn Wilma, en die mooie zomer van 1973 zoete herinneringen. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. De epilepsie ben ik overheen gegroeid. En terugkijkend heb ik best een mooie puberteit gehad, met nog veel prille liefdes. Zeker nadat ik een gitaar om mijn nek ging hangen. Oh Ja, en Wilma heb ik even gegoogeld. Die is niks veranderd.

Rudi Bults