De
afgelopen tijd is er in onze woonwijk erg veel ingebroken. De dader heeft als
voorkeur de tijd tussen 16.00 en 22.00 uur. Vreemd op het eerste gezicht, ik
zou denken dat dieven vooral ’s nachts op pad gaan maar dat blijkt allang niet
meer zo te zijn. De wijkagent is ook erg actief en regelmatig rijdt er een
politieauto of -motor door de wijk. Eigenlijk zou dit een geruststellende
gedachte moeten zijn maar Rianne en ik voelen het eerder wat beklemmend.
Wonen
in Baalderveld, in Hardenberg gaf ons altijd een veilig gevoel. De grote boze
buitenwereld was ver weg en we lieten de achterdeur ook altijd open. Heerlijk
toch, dat vrienden, kennissen en buren gewoon binnen kunnen lopen. Dat voelt
vertrouwd en gastvrij. Alleen als er niemand thuis was dan ging de deur op
slot. De sleutel lag altijd onder de mat, dat wisten de kinderen en dan konden
ze gewoon naar binnen. Op de bovenverdieping stond altijd wel ergens een
raampje open, lekker voor de frisse lucht. Maar door de inbrakengolf van de
laatste maanden is dat veranderd. We zijn veel voorzichtiger geworden. Als we
de deur uitgaan, eerst controleren of deze goed op slot is en de sleutel
meenemen, die ligt niet meer ergens op een verstopplekje. Boven eerst even
kijken of alle ramen wel gesloten zijn en de kinderen ook op het hart binden
niet de deur uit te gaan voordat dit is gecontroleerd. Rianne wilde zelfs op
een gegeven moment niet meer met het raam open slapen.
Jezelf
opsluiten in je eigen huis omdat er mensen rondlopen die denken dat ze jouw
spullen moeten stelen. Als we er niet zijn gaan zelfs de lampen aan, het liefst
met verschillende tijdmelders zodat het lijkt alsof je thuis bent. Ik snap ook
best dat we de ogen niet moeten sluiten voor dit fenomeen maar naast dat dieven
spullen ontvreemden is de sociale impact groot. Ze pakken ons vrijheid af,
maken argwanend. Als er een onbekende door de wijk loopt groette ik altijd
vriendelijk. Nu denk ik: wat moet die hier? Ik wil die gedachte niet hebben. Ik
wil het positieve in mensen blijven zien. En gelukkig hebben we een hond.
Henk Leemhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten