Eindelijk,
na jaren, is je buxushaag af; een symfonie in rechte lijnen en haakse hoeken.
De natuur bedwongen. En zo prachtig groen in mei! Nog even en je mag weer los
met je accuschaartje om het nóg strakker te maken. De buren zullen kreunen van
jaloezie.
Maar
dan, die morgen... Arggghh! Weg buxushaag, naar de knoppen gesmikkeld door de
rupsen van de buxusmot. Kale, grijsbruine takkenzooi! Groengeelzwarte
monstertjes speuren naar de laatste restjes blad. Duizenden. Alarm! Gif,
spuiten, smerige rotbeesten, cultuurbarbaren! Mijn droombuxus! Dus: hop, hop,
in galop naar het tuincentrum. Buxusmot, zegt u? Hier Pyrethrum concentraat van
Bayer, bekende Duitse insectennaaier. Duitsers werken ‘gründlich’. Nederlanders
ook: u spuit als een malle. En het werkt: allemaal worden ze vergiftigd. Uw
buxushaag gaat het redden. De koolmees niet. Die voert zijn jongen lekker door
met vergiftigde buxusmotrupsen. En zo begon het mezennest te stinken. Negen
dode koolmeesjes. Met dank aan u en Bayer.
Het
gaat al zo slecht met insecten en vogels. Tot 70% minder insecten in Duitsland,
Frankrijk en Nederland! Reed je vroeger op een zoele zomeravond van Groningen
naar Zwolle, klonk er voortdurend het flots, knrt, prips en ssplat! van
insecten tegen de voorruit. Bij het tankstation moest je je voorruit
verschonen. Tegenwoordig kun je vrijwel insectloos van Groningen naar Amsterdam
rijden. Maar pas op. Nog even en we schuiven op van slikken en spuiten naar
spuiten en stikken. Nog even spuiten, nog een ietsje meer en we hebben het
laatste insect om zeep geholpen. Wie volgt? Wijzelf? Maar wel een mooi haagje!
Of toch maar niet? Hardenberg, de kracht van gewoon niet doen.
Adrian Verbree
Geen opmerkingen:
Een reactie posten