Recht van verzet

Ik geef ze ijsjes in de zomer en chocolademelk als het koud is: aan die arme studenten die langs de deuren gaan om steun te vinden voor de enorm goede doelen. Want ik zou ze graag willen helpen: ik wil ook niet dat er meisjes in Bolivia moeten werken of dat er mensen sterven aan een hartinfarct terwijl dat voorkomen kan worden.

Als ze nu een collectebus bij zich zouden hebben dan was ik snel klaar: een paar euro erin en doei! Maar nee, dat kan niet. Er moet een machtiging ingevuld worden. “Mevrouw Van Dijk (dat hebben ze ook geleerd: vooral vaak de mensen bij hun naam noemen want dat schept een band) u kunt dat na een maand opzeggen”. Ja dat kan inderdaad. Maar ik vergeet dat dus. En daarom sponsor ik nu zo’n vijf doelen die echt wel belangrijk zijn, maar die ik eigenlijk help omdat ik zo moeilijk nee kan zeggen. En dan ben je er nog niet klaar mee, want dan word je daarna ook nog eens telefonisch verwend. Want “Mevrouw van Dijk we zijn u enorm dankbaar dat u ons elke maand helpt. Maar ja, we zijn heel druk met onderzoek om iets te ontwikkelen dat je in je bloed gelijk kunt zien dat iemand meer kans heeft op een hartaanval. Wilt u misschien vijf euro per maand extra doneren?” Ze draaien het zo dat ik me bijna schuldig voel. Want als ík niet betaal, dan gaan er dus meer mensen dood aan een hartaanval. Maar aan de telefoon ben ik assertiever. Ik hoef ze niet aan te kijken en dus zeg ik ferm nee. Het gekke is dat je aan het eind van zo’n gesprek pas hoort dat je aan de lijn moet blijven omdat je wel het recht van verzet hebt. Een omgekeerde wereld volgens mij! Bovendien heb ik me al 23 keer ingeschreven in het ‘Bel-me-niet-register’ maar ze bellen me echt nog wel. Daarom mijn gratis tip voor iedereen die het nodig heeft: geef de deurstudenten ijsjes en chocolademelk. Daarmee voorkom je gezeur en je verricht toch een goede daad: ze zijn dan overdonderd en durven niet meer aan te dringen. Succes, je kunt het!

Karin van Dijk