Het is niet meer zo heel vroeg op de ochtend, maar toch nog vrij druk op poli 11. En nadat ik er ongeveer tien minuten over deed om te parkeren bij het ziekenhuis en mijn planning er vandaag niet om liegt, is er lichtelijke irritatie. Maar, er moet nog een column geschreven, dus geen paniek. Ik schrijf hem gewoon in de wachtkamer. Dan is er geen tijd weggegooid én daarbij, ik heb inspiratie. Want hoewel er geen paniek is voor mijn planning, is die er wel degelijk voor hetgeen er zo staat te gebeuren. Ik moet namelijk bloed prikken. Niets ernstig aan de hand, gewoon een check, maar die naald! Brrr, ik zal er nooit aan wennen...
Over paniek gesproken, morgen is het drama in mijn hoofd nog veel groter! Of eigenlijk nu al. Sterker nog, gisteravond kon ik er niet van slapen, in de wetenschap dat het nog maar twee nachtjes is. En nu dus nog maar één. Want morgen, morgen moet ik naar de tandarts...
Vroeger was ik er al bang voor. Toen kwam dat vooral door de tandarts zelf die, op zijn zachtst gezegd, niet bepaald kindvriendelijk was. Na een tijdje kregen we een nieuwe tandarts, en gelukkig was deze man juist erg kindvriendelijk. Maar helaas, het kwaad was al geschied, en het is een angst gebleven. Vroeger ging mijn moeder altijd met me mee, en inmiddels heeft mijn man deze nobele taak van haar overgenomen.
Tot vorig jaar! Door omstandigheden moest ik alleen en reed ik, misselijk maar redelijk rustig, in mijn uppie richting de praktijk. En eerlijk is eerlijk, het viel me mee.
Maar waarom dan voor morgen die paniek, hoor ik u denken? Nou, dat zit als volgt; ik moet drie (!) verstandskiezen laten trekken. De kiezen die ik een kleine 15 jaar geleden met moeite door liet komen, worden er nu gewoon uit getrokken. Alsof het niets is. Een regelrechte horror! En weer ga ik alleen.
Geen idee of ik het overleef, we zullen het zien. Maar als u over vijf weken geen column van mij in de Toren ziet staan, dan weet u genoeg…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten