![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8jCMHhL0POOoN0VsXw0DMG0rR9quCvF-LkZv39utVHD1EgwlmNKEa3a2ccw0vXOFWYROx0jfZJAm995UQUTP-gKccVljf_KyAnzXy3NsYW1J_iumfyUBsE_p4SDPqUpsa2hUFzSatqAM/s200/Henk.jpg)
De laatste jaren waren moeizaam voor mijn moeder, haar krachten namen letterlijk af. Na het overlijden van mijn vader twaalf jaar geleden heeft ze door haar consequente actieve levensstijl toch een goede tijd gehad. Ze fietste het dorp rond, maar maakte ook fietstochtjes van dertig kilometer naar Hardenberg om ons te bezoeken. Ze zwom in de zomermaanden regelmatig haar baantjes, ging naar de gym, kortom had een actieve levensstijl. Na een val met de fiets werd ze bang, daardoor werd ze qua vervoer afhankelijk van haar kinderen en de regiotaxi, maar ze bleef regelmatig stukjes lopen. Toen dat ook moeilijker ging kwam de rollator, waarmee ze regelmatig haar boodschapjes deed. Ze verdeelde haar boodschappen zelfs zodat ze haarzelf verplichtte om meerdere keren per dag er even uit te gaan. Maar ook even de brug rond, een wandelingetje. Zo was mijn moeder een voorbeeld voor mij wat ik graag deelde met patiƫnten van wie ik vond dat ze te weinig bewogen. Want bewegen is het beste medicijn is mijn adagium. Ruim twee jaar geleden gaf ze aan dat het niet meer ging in haar huis en verhuisde ze naar een aanleuncomplex. Heel veel moeite had ze met het steeds meer uit handen moeten geven van haar zelfstandigheid. Niet zelf kunnen poetsen, niet zelf haar eten bereiden, niet zichzelf kunnen wassen. Gelukkig hebben we in Nederland fantastische mensen in de zorg, die met veel toewijding en geduld, mensen zoals mijn moeder, die heel moeilijk iets uit handen kunnen geven, blijven bijstaan en begeleiden, ook in de laatste levensfase. Laten we zuinig zijn op deze mensen, van mij krijgen ze een dikke tien.
Henk Leemhuis
Henk Leemhuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten