Toen ik in Kampen studeerde, liep ik als mijn band lek was - banden van studentenfietsen zijn dat doorlopend - de afstand naar de universiteit. Die wandeling, ik schat een kilometertje, is me bijgebleven. Wanneer je wordt gedwongen een route die je normaal in hoger tempo afwerkt als in een vertraagde film af te leggen, ga je meer zien, anders kijken. Zo had ik te voet ontdekt dat er rond een bepaalde vijver een opmerkelijke toestand heerste. Terwijl in heel de Hanzestad het openbare groen keurig werd onderhouden, wist dat rond deze vijver op een of andere manier permanent aan de aandacht van het lokale ‘greenteam’ te ontsnappen.
Tussen de stoeptegels woekerde een keur aan grassen, in de rozenborders woekerde de paarse distel en in de spleten in de muurtjes langs de waterkant nestelde onduidelijk groen. Behalve ikzelf op ‘lekkebanddagen’, leek er nooit een mens te komen. Er heerste een plantaardig bewind, een soort landschap na de neutronenbom. Zal, vroeg ik me af, het er zo uitzien, nadat het is misgegaan? Het was 1980, hoogtij van de koude oorlog. De Russische SS-20 raketten werden tegengehouden door de bereidheid van de NAVO Pershing II kruisraketten te plaatsen. Bijna niemand die weet dat het in 1983 alleen dankzij de Russische held Stanislaw Petrov niet tot de derde wereldoorlog kwam… Het is goed gegaan, de Pershings kwamen er (bij ons) niet en de SS-20 verdween na 1987.
We zijn dertig jaar verder. Nog steeds is er geen bom gevallen. Als ik door Hardenberg rijd en ik zie de ‘greenteams’ noest bezig, denk ik soms: zal ik met ze afspreken dat ze ergens één plein of vijver overslaan. Zodat daar, tussen het beton, een grimmige, plantaardige stilte kan opschieten die ons er aan herinnert hoe broos vrede is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten