Kama Sutra

En zo is ons kabinet weer eens demissionair. Demissionair, de term doet me denken aan een standje dat lang geleden in de vergetelheid is geraakt. Een soort van apocrief van de Kama Sutra. En om die vergelijking maar es door te trekken: de kabinetsformatie is feitelijk niets anders dan de zoektocht naar een bevredigende samensmelting van politieke partijen waarbij zij zich over het algemeen in de meest onmogelijke bochten dienen te wringen.

De verkiezingstijd zit erop. De tijd waarin de politieke haantjes zich zo aantrekkelijk mogelijk hebben gepresenteerd. De borst vooruit, hier ben ik, zie mij, kies mij! Daarbij elkaar de tent uit lokkend. Nu, tijdens de formatie, is het juist zaak elkaar de tent ín te lokken, een gespreid bedje aan te bieden. Wij, argeloze kiezers, hopen dat de standpunten waar wij voor gekozen hebben niet al te gemakkelijk worden verkwanseld voor het aanlokkelijke regeringsrode pluche.

Als de beoogde partners elkaar lang genoeg het (Binnen)hof hebben gemaakt, zullen zij hun verloving aan ons openbaar maken. Reikhalzend kijken wij uit naar de samenstelling van het partnerschap. Is het een traditioneel paar dat de komende vier jaar het Nederlandse huishouden gaat bestieren? Een ménage à trois, een gedoogconstructie, een LAT-relatie? Gaat de bruid in het rood, het traditionele paars of toch in het groen?

Als eenmaal de handtekeningen zijn gezet en de huwelijksvoltrekking een feit is, vragen wij ons nog één ding af: zal het samenzijn vruchtbaar zijn of zal het na de huwelijksnacht een klassiek geval zijn van: klaar, afrollen, pitten?

Bert Nonkes