Kama Sutra

En zo is ons kabinet weer eens demissionair. Demissionair, de term doet me denken aan een standje dat lang geleden in de vergetelheid is geraakt. Een soort van apocrief van de Kama Sutra. En om die vergelijking maar es door te trekken: de kabinetsformatie is feitelijk niets anders dan de zoektocht naar een bevredigende samensmelting van politieke partijen waarbij zij zich over het algemeen in de meest onmogelijke bochten dienen te wringen.

De verkiezingstijd zit erop. De tijd waarin de politieke haantjes zich zo aantrekkelijk mogelijk hebben gepresenteerd. De borst vooruit, hier ben ik, zie mij, kies mij! Daarbij elkaar de tent uit lokkend. Nu, tijdens de formatie, is het juist zaak elkaar de tent ín te lokken, een gespreid bedje aan te bieden. Wij, argeloze kiezers, hopen dat de standpunten waar wij voor gekozen hebben niet al te gemakkelijk worden verkwanseld voor het aanlokkelijke regeringsrode pluche.

Als de beoogde partners elkaar lang genoeg het (Binnen)hof hebben gemaakt, zullen zij hun verloving aan ons openbaar maken. Reikhalzend kijken wij uit naar de samenstelling van het partnerschap. Is het een traditioneel paar dat de komende vier jaar het Nederlandse huishouden gaat bestieren? Een ménage à trois, een gedoogconstructie, een LAT-relatie? Gaat de bruid in het rood, het traditionele paars of toch in het groen?

Als eenmaal de handtekeningen zijn gezet en de huwelijksvoltrekking een feit is, vragen wij ons nog één ding af: zal het samenzijn vruchtbaar zijn of zal het na de huwelijksnacht een klassiek geval zijn van: klaar, afrollen, pitten?

Bert Nonkes

Had ik maar...

Had ik het maar gedaan… Even kijken hoe het werkte en heel even praten. Een klein berichtje in de Stentor: de praatpalen gaan dit jaar verdwijnen. En ik wilde nog zo graag eens weten hoe dat zou gaan. Dat je auto het begeeft. In de stromende regen natuurlijk en dat je dan eerst kijkt naar de hectometerpaaltjes waar de pijltjes op staan, zodat je weet of je links of rechts moet naar de eerstvolgende praatpaal. Moe en uitgeput kom je aan. Je drukt een knop in (tenminste, dat denk ik) en zegt dat je er bent. De man aan de andere kant is enorm opgelucht dat er eindelijk weer eens iemand staat. Hij stelt je gerust: "Het komt allemaal goed, mevrouwtje", en praat net zolang met je totdat er hulp komt.

Al sinds ik mijn rijbewijs heb, wilde ik dat zo graag eens doen. Maar ze verdwijnen. Omdat bijna iedereen tegenwoordig een mobiel bij zich heeft. Wat mij betreft klopt dat echt niet. Er zijn vast meer verstrooide mensen, die zoals ik de deur uitvliegen en hun mobiel vergeten. Of niet opgeladen hebben. Ik heb even research gedaan: er zijn ongeveer 3.300 praatpalen in Nederland. Een aantal wordt in musea gezet. Maar de meesten worden duurzaam vernietigd. Ik ben wel een voorstander van het hergebruiken van onderdelen. Dat levert werkgelegenheid op. De palen moeten immers worden weggehaald, de pijltjes van de hectometerpaaltjes moeten eraf.

Had ik het maar gedaan. Maar soms valt de werkelijkheid tegen en is je fantasie mooier. Je kunt trouwens kans maken op je eigen praatpaal als je een origineel idee hebt, las ik. Daar ligt nog een kans. Eentje in de tuin bijvoorbeeld. Dat ik dan op het knopje druk (tenminste, dat denk ik), en dat er in huis een belletje gaat. En ik dan een ijsthee met ijsklontjes kan doorgeven aan mijn man of kinderen. Had ik maar… of zal ik nog… Het kan nog tot en met juli!

Karin van Dijk

De skibox

Vroeger reden er door ons dorp altijd twee sportleraren in de periode rondom de voorjaarsvakantie wekenlang met een skibox op het dak van hun auto rond. Ik ergerde me daar toen al vreselijk aan, of was dat afgunst? Dat weet ik eigenlijk niet meer. Feit blijft dat ik vond dat die mensen in mijn ogen vooral wilden laten zien dat ze op skivakantie gingen, en dat iedereen dat moest kunnen zien.

Inmiddels heb ik ook een skibox maar die gaat pas de avond voor vertrek op het dak en de dag van thuiskomst er ook weer af. Alleen dit jaar ging het anders. Onze skibox kan alleen met sleuteltjes geopend worden maar kan ook makkelijk worden dicht geklikt zonder sleutel. Natuurlijk weet ik net zo goed als ieder ander dat je twee sleutels van hetzelfde slot nooit samen aan één ringetje moet bewaren. Het ging al jaren goed, zo raakten we beide sleutels ook niet kwijt dacht ik. Zorgvuldig heb ik de sleutels de laatste dag in mijn skibroek gedaan en heb ik de skibroek tussen de ski's gelegd om bij thuiskomst te ontdekken dat de sleutels in de afgesloten skibox zaten. Openbreken was de makkelijkste optie maar dan was de box wel naar zijn grootje, dat wilde ik niet. Bij navraag aan het bedrijf waar ik hem ooit had gekocht om een oplossing kreeg ik te horen dat het toch wel een oudje was. Ze wilden best een nieuwe verkopen, tja dat snap ik, maar ik wil mijn box open. Op internet zoeken leverde een bedrijf op dat aan de hand van een nummer op het slot wel een kopie kon maken en warempel twee dagen later was er een sleutel. Vol verwachting probeerden we de sloten te openen, maar helaas zonder resultaat. Door te bellen met het sleutelbedrijf leerde ik dat je in een slot kunt kijken en daar cassettes ziet. Een foto daarvan opgestuurd, na twee weken kwam er een sleutel die paste, opluchting alom. Gelukkig kon de box eraf maar heb ik wel twee weken door Hardenberg gereden met een skibox op het dak. Dat voelde niet goed, maar was noodgedwongen.

Henk Leemhuis

Dansen door de tijd

De eerste twee maanden van 2017 zijn voorbij. De donkerste periode van het jaar waarin de zon zijn winterslaap doet en waarin menigeen graag met hem mee had gedaan. En dat snap ik ook best want hoewel ik gezegend ben met het vermogen overal kleur te zien, vind ik er bar weinig aan deze periode. Het is koud en donker, en de energie is ver te zoeken. Maar gelukkig, de zon laat zich weer wat vaker zien en her en der springen de krokusjes uit de grond. De tijd doet als altijd getrouw zijn ding.

De tijd vliegt. Gisteren nog beviel ik van onze dochter en inmiddels is ze al weer een half jaar oud. Tijd is ongrijpbaar. Soms gaat het niet snel genoeg en soms wil je de tijd stopzetten of terug draaien. 

Onze scheurkalender staat op 29 april. Nu al bijna een jaar. Bijna twee jaar geleden werd onze zoon levenloos geboren op deze dag. Hij overleed in mijn buik na een voldragen zwangerschap, en hoewel hij kerngezond was en klaar voor de wereld, stopte zijn hartje met kloppen. Ik heb nog nooit zo graag de tijd terug willen draaien als toen.

Men zegt wel eens; ‘Tijd heelt alle wonden’. Ik weet dat dit niet zo is, want als het leven je volledig afbreekt kun je wachten tot je een ons weegt, maar dan gebeurt er niets. De tijd geeft je wel de mogelijkheid om na vallen weer op te staan. Om de gebroken stukken bij een te rapen en de boel langzaam maar zeker weer in elkaar te lijmen. Met de barstjes zul je moeten leren leven maar ik heb ervaren dat dit kan. Want ook in mijn eigen donkere periode werd het elke dag een stukje langer licht.

Op de kalender staat ook een illustratie met de tekst; ‘Dare to Dance’. Ik kon er vorig jaar nog niet zo veel mee maar nu we dichterbij een nieuwe 29e april komen voel ik het. Het is weer tijd om te dansen. En dan het liefst buiten, in de zon, tussen de krokusjes.

Anja

Verkiezingen

Deze column schreef ik vóór mijn vrouw en jongste zoon een ernstig verkeersongeval kregen. Zoon maakt het goed, Gea nog zorgelijk. Wij bidden en hopen.

Over veertien dagen is het zover. 81 partijen zouden meedoen. Gelukkig haalden slechts 28 de eindstreep van de verkiezingsdag. Maar soms zit er mooi spul tussen wat het niet of met de hakken over de sloot haalt. De iets oudere lezer herinnert zich - we schreven eind jaren 70 - De Tegenpartij, de wat uit de hand lopende, humoristisch protestpartij van Van Kooten en De Bie. Rode posters met wervende leuzen. Bijgebleven is mij: geen gezeik, iedereen rijk. Het partijprogramma bevatte verder het profetische: 'met z'n allen voor ons eigen'.

De humor van toen is vandaag ver te zoeken. Het in elk geval nog in het meervoud dénkende: samen voor ons eigen, is vandaag bij velen verworden tot: I, me and myself. Maar goed, wie moet niet glimlachen als hij leest dat we op 15 maart kunnen stemmen op de HHH-partij. Huh?

Enthousiast geworden, heb ik gespeeld met de gedachte zelf ook een landelijke partij op te richten. Mooie mogelijkheden zag ik: 'Meer Gramsbergen', 'Verstik De Dikke Ik' of 'Stroopwafels eerst!' Ik hoef niet meteen mee te regeren, maar noteer mij alvast graag voor het wachtgeld.

Ik spot er mee, ondertussen is het een groot goed, dat democratisch kiesstelsel van ons. We hoeven de democratie niet te verafgoden. Het is geen wondermiddel. Maar Winston Churchill zei al: 'Democratie is de slechtste regeringsvorm met uitzondering van alle andere die we hebben geprobeerd.'

Inderdaad. Democratie kan je een Trump en een Erdogan opleveren. Maar liever dat nog dan een Putin of een Mugabe, want dan kun je volgende vrije verkiezingen sowieso vergeten. Ook in ons land ruikt niet elke partij naar roosjes. Er's Wild-groei. Maar het staat ieder vrij daar – maar alleen met het rode potlood - in te snoeien. Mensen ga stemmen!

Adrian Verbree