Dat ‘moeten’, dat suggereert dat je eigenlijk geen keus hebt, dat staat me
tegen en maakt dat ik de kont tegen de krib gooi. Je hebt namelijk altijd een
keuze. Ik weet ook wel waar het vandaan komt. Het komt van mijn vader. Die kon
zo lekker directief zijn. “Haal me dit, breng me dat!” Toen we nog geen afstandsbediening
hadden: “Harder, zachter, zet hem op Nederland 1, Nederland 2!” Alsjeblieft en
dankjewel mocht ik er zelf bij verzinnen. Nee, moeten, daar heb ik een broertje
dood aan. Wat stond er dan op dat formulier? Wat is uw werk, zijn uw hobby’s,
uw huisdieren en wat moeten we zeker van u weten? Ik onderdruk de neiging om
bij werk in te vullen: huurmoordenaar en bij ‘Hoe wilt u aangesproken worden: Uwe
koninklijke hoogheid. Dat wordt al te flauw. Maar voor de rest: ik ben toch niet
geestelijk gestoord! Wie mij wil leren kennen, moet met mij praten, tijd of
geen tijd, anders hoeft het voor mij niet. Even goede vrienden, trouwens.
Ik stel mijn mening in de loop van de week bij. Mijn buurman heeft een
hersenbloeding gehad en praat moeilijk. Voor hem is het formulier een uitkomst.
Waar het ‘Leer me kennen-formulier’ ook een uitkomst was geweest, is bij de
CDA-fractie van Hardenberg. Wel een paar vragen aanpassen en toevoegen natuurlijk.
Wat is voor u belangrijker, úw belang of dat van de fractie? Bent u
bereid een medelid op te offeren indien u dit in het belang acht voor uw of het
belang van de partij? Hoe staat u tegenover het lekken van vertrouwelijke informatie?
Onvergeeflijk! Soms een noodzakelijk kwaad. Iedereen lekt wel eens. Had een
hoop ellende kunnen voorkomen.
Soms moet je wel eens wat..
Bert Nonkes
