Even wennen

Weet u het nog? Uw eerste keer? Ik wel: nu is het ook nog niet zolang geleden natuurlijk. Wat voelde het gek: ik zette hem op en stapte de auto uit. Het voelde alsof ik in een actiefilm zat en een bank ging beroven: de filmische muziek ontbrak er nog net aan. Al snel werd het normaal: ga je een openbare ruimte in dan zet je een mondkapje op.

Eerst was het even wennen, maar nu voel me juist schuldig als ik hem niet bij me heb. Bij elke nieuwe maatregel moet ik zoeken hoe ik ermee om moet gaan. Bij de avondklok: snel naar huis als het bijna 21.00 uur is. Ook hier voelde het eerst bijna alsof ik als crimineel nog op pad was. Nu we weer mogen winkelen op afspraak is het ook weer wennen. Het voelde toch wel wat decadent om een afspraak te maken omdat ik een nieuwe broek nodig heb. Maar omdat ik wel lokaal wil kopen ben ik de drempel letterlijk over gestapt en uiteindelijk was ik erg blij met mijn aanwinst.

Eenmaal gewend aan het maken van een afspraak bij een winkel wilde ik ook bij de bouwmarkt langs. Daar kon ik niet naartoe bellen, dat moest online. Ik regelde dat met mijn mobiel op een parkeerplaats. Dat verliep heel traag, elke keer duurde het lang voordat ik op de volgende pagina kwam om mijn gegevens in te vullen. Uiteindelijk was het gelukt en klikte ik op ‘bevestigen’. Er gebeurde niets. Hoe wist ik nu of ik echt een afspraak had gemaakt? Nog maar eens op ‘bevestigen’ klikken. Weer niets. Na nog een paar keer klikken hield ik het voor gezien. Het was vast gelukt. ’s Middags ging ik op de afgesproken tijd naar de bouwmarkt. Het meisje daar vroeg mijn naam en zocht mijn gegevens erbij. “Klopt het dat u met vijf personen komt?” Daar stond ik dan… ik had vier andere plekken geclaimd met mijn geklik. Ze hadden een gezin verwacht dat laminaat kwam uitkiezen. Gelukkig konden ze erom lachen.

Wennen lukt me steeds beter. Toen ik laatst een hele ochtend eindelijk echt alleen thuis was deelde ik dat op Facebook en was enorm blij dat er herkenning was! Van zoiets simpels kan ik dan enorm genieten en daar haal ik dan mijn energie uit. Al hoop ik dat we snel mogen wennen aan het oude normaal: wen(s)t u met me mee?

Karin van Dijk

Verbouwen

Het was eigenlijk al een wens sinds een paar jaar maar we zagen er eigenlijk ook wel een beetje tegen op. 25 jaar geleden hebben we ons huis laten bouwen op een heerlijke plek waar we met heel veel plezier wonen. 

Na 15 jaar begon het te kriebelen, hier blijven wonen of toch in het buitengebied iets zoeken. We hebben de plussen en minnen tegen elkaar weg gezet en het besluit genomen te blijven.

Toen kwam de eerste verbouwing, een nieuwe keuken en een nieuwe badkamer. Daarna keerde de rust weer. Maar nu we veel meer thuis zijn kwam de wens om vloerverwarming in de woonkamer te leggen. Dan ook maar strakke plafonds en de schoonmetselwerk muur weg. 

Kortom ons hele huis staat op de kop. We wonen al drie weken op de slaapkamer en koken gaat provisorisch. Ik ben blij overdag gewoon in de praktijk te mogen werken, Rianne regelt het thuis wel. Ze regelt de zaken met de mannen als een echte bouwcoördinator. Ze weet altijd precies wat ze wil als het op verbouwen aankomt. Over materialen en kleuren en het combineren ervan praten we best veel maar als het er op aan komt zit het plannetje altijd al in haar hoofd. Voor deze verbouwing heeft ze wel iemand gevraagd om mee te denken maar de inbreng van haarzelf is goed terug te zien. De vloerverwarming ligt er inmiddels in. De tegelvloer is klaar en er is beneden ook maar even een nieuw toilet geplaatst. Eind vorige week hebben we afscheid genomen van de stukadoor. Alle elektra is opnieuw aangelegd. Maandag is de schilder begonnen wat voelt als afronden. Maar dat afronden gaat nog wel even duren. En dan kunnen de meubels weer terug het huis in. 

Ik hoop tijdens het paasweekend weer lekker in onze nieuwe woonkamer te kunnen zitten. Of zou het zulk heerlijk weer worden met Pasen dat we buiten kunnen zitten, misschien wel op een terras ergens in Hardenberg. Dat zou heerlijk zijn, ons huis mooi opgepimpt en heerlijk een wijntje kunnen drinken op een van de terrassen.

Henk Leemhuis

Goede vooruitzichten

Sinds woensdag 3 maart is de winkel weer open op afspraak. En dat hebben we geweten ook! Toen we het nieuws hoorden, zijn we gelijk aan het reorganiseren geslagen. Hebben bezoekblokjes van twee uur gemaakt, en bij maximaal twee bezoekers per verdieping –we hebben er drie-  kunnen we nu 24 personen per dag ontvangen.

We zijn dan ook wel het type winkel dat prima binnen zo’n afspraken cultuur past. Je zult maar een boekhandel of schoenenzaak hebben; ik heb werkelijk geen idee hoe je dat zou moeten organiseren? Maar even twee uur gitaren testen, past precies. Voor de gitarist is het een dagje uit en voor ons is het aantal klanten per dag precies goed. De afspraken vlogen ons om de oren en het was werkelijk heerlijk om weer samen met de klanten proberen uit te vinden welke gitaar het beste bij hen past. Gitaren uitzoeken, voorspelen en te laten horen waar de verschillen zitten. Het was technisch gezien, even flink omdenken, we waren na al die lockdowns tenslotte helemaal ingesteld op online verkoop, maar na wat aanpassingen, past het weer. En voor mij was het een soort van wakker worden uit een lange winterslaap. Ineens realiseerde ik me weer dat dit precies de reden is waarom ik dit vak zo leuk vind: de enorme diversiteit aan mensen die je ontmoet, en de verhalen achter al die mensen.

Puur toevallig was ik net de week ervoor opgeroepen voor mijn eerste vaccinatie, waardoor het ook nog eens weer veilig voelde om dit favoriete deel van mijn beroep uit te oefenen. Kortom, ik heb dan een geweldig leuke week achter de rug en voel een hernieuwd optimisme. Natuurlijk gesteund door uitspraken van Hugo de Jonge die zomaar even roept dat in juli iedereen, die dat wil, gevaccineerd is. En dat zijn goede vooruitzichten na ruim een jaar afzien. Dat zou ook betekenen dat binnen een paar maanden alles weer normaal is. En daar proost ik op!

Stem wij

 

Stel je voor, je loopt door de hoofdstraat van je dorp of stad en ineens sta je voor twee standbeelden: Anton Mussert en Rost van Tonningen. Badend in het zweet schiet je wakker. Langzaam trekt de opluchting door je lijf: een nachtmerrie.

 Ik stem ChristenUnie. Dat betekent niet dat ik van mening ben dat die partij altijd gelijk heeft of dat andere partijen het slecht met ons voor hebben. En ook bij verschillende levensvisies mag er het respect voor de ander zijn. Maar soms…

Ik las dat Thierry Baudet het vorig jaar juni presteerde bloemen te leggen bij het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen in Hoorn.

 In 1990 moest ik halsoverkop van Terschelling naar het AMC. Gea was die nacht per heli naar Harlingen en, later, Amsterdam gevlogen. Gebroken vliezen. Ik met de vroege snelboot er achteraan. Waar vond je in 1990 op zondagmorgen een huurauto? Terschellingers aan boord schoten te hulp en zo scheurde ik in een Suzuki Alto door de verlaten zondagochtendwereld naar Amsterdam. Ik reed veel te hard.

Met krijsende banden kon ik nog net schuin tot stilstand komen achter de achterste auto van de file in… de Coentunnel.

Die Coentunnel kende ik alleen uit verre verkeersberichten. Later, toen we een jongetje van 28 week en net een kilo hadden gekregen, heb ik me tijdens het vele wachten maar eens in die Coen verdiept. Ik leerde dat Jan Pieterszoon Coen 'de slachter van Banda' is. Om het VOC-monopolie voor specerijen op Banda veilig te stellen, moordde hij het eiland uit. Hij liet acht leiders doormidden hakken, onthoofden, vierendelen. Naar schatting overleefden slechts 600 van de 15.000 Bandanezen de genocide. Hij kreeg er later een destijds al omstreden standbeeld voor. Dit jaar is zijn ´actie´ precies 400 jaar geleden.

Stemmen is vrij, maar ik hoop dat niemand in het leesgebied van De Toren de vergissing maakt op 17 maart zijn stem te geven aan een man die nog steeds bloemen legt bij het standbeeld van Coen Mussert van Tonningen.

 

 

Held

De eerste single die ik kocht was You’re the one that I want uit de film Grease. Omdat in 1978 er nog geen curriculum Engelse taal in het basisonderwijs was geïntroduceerd, kwamen wij op het schoolplein niet verder dan een fonetisch: Joe de walle de wal. De tweede single die ik kocht was Met de vlam in de pijp van Henk Wijngaard. Henk woonde net als ik in Stadskanaal. Ik zag Henk vaker bij Toppop en Op volle toeren dan in levenden lijve. Daarom was Henk voor mij een held.

De enige keer dat ik Henk in Stadskanaal in het echt zag, ging hij de sportwinkel binnen. Samen met mijn kameraden stonden we voor de grote winkelruit door een rek met afgeprijsde trainingspakken te loeren om een glimp van de beroemde vrachtwagenchauffeur op te vangen.

Vijfendertig jaar later volgt de eerste echte kennismaking toen Piet Cees van der Wel en ik vanwege het aftreden van Paus Benedictus een parodie maakten op de melodie van Met de vlam in de pijp. Henk wilde dat wel zingen. Het liedje werd opgepikt en binnen twee dagen zaten we met z’n drieën bij Radio 3 in Hilversum. Zo ontmoette ik Henk.

Afgelopen maandag werd de trucker (inmiddels uit Drenthe) wederom opgetrommeld. Als bekende Nederlander heeft hij zijn steun toegezegd aan aspirant-Kamerlid en Hardenberger Piet Cees van der Wel. Als nummer 35 van de CDA-lijst is ambitieus zijn niet genoeg en moet Piet Cees alles uit de kast halen om meer bekendheid te krijgen. Daarvoor heeft hij een enorme oplegger beplakt die afgelopen maandag aan de pers werd gepresenteerd. Alleen die presentatie al leverde hem veel aandacht op omdat de vrachtwagen een groot deel van de weg blokkeerde. Passerend verkeer naderde met een frons, maar zodra ze de zingende trucker in het oog kregen, werd er enthousiast getoeterd.

Henk reed de vrachtwagencombinatie terug naar de garage: “30 jaar niet gereden en geen stoeprand geraakt” meldt hij trots achteraf. Held.

Bert Nonkes