Eenentwintig jaar ben ik als ik aan de PABO in Emmen begin. Dat is nogal oud om aan een hbo-studie te beginnen, hoor ik u denken. Klopt, maar daar moet een toekomstige column antwoord op bieden. In mijn eerste jaar hadden wij klassikaal les. Dat hield in dat wij 24 uur ín de klas les kregen. In het tweede jaar veranderde dat in het zogenaamde modulaire systeem: zestien uur les in de klas en acht uur zelfstandig werken en in de derde klas werd dit zelfs half om half. De zelfstandige uren waren naar eigen inzicht in te vullen en… eigen verantwoordelijkheid.
Die
eigen verantwoordelijkheid was ook maar betrekkelijk: de uren dienden bij
voorkeur ingevuld te worden zoals de docenten dat graag zagen en regelmatig
verscheen de directeur met een rood hoofd in de kantine en joeg de studenten
naar de contacturen die onder invloed van het vrije systeem ook steeds minder
werden bezocht. Ga d’r maar aan staan: vijftien jaar lang wordt de vorm van het
onderwijsproces eenzijdig opgelegd en in een dik jaar moet je het zelf maar
uitzoeken. Voor mij was het funest. In ieder geval qua studie.
Mijn
zelfstandige uren gingen op aan muziek en biljarten. Ook kon ik van elk biertje
onder de tap van onze stamkroeg een gedetailleerde recensie geven. Zonde,
concludeerde het lerarenkorps van de opleiding. Mijn schoolmeesterdiploma heb
ik uiteindelijk gehaald, zij het niet in de vier jaar die er feitelijk voor
stond, maar anderhalf jaar boven par en met de nodige moeilijke gesprekken met
de directie.
Daar
staat tegenover dat ik op de opleiding mijn vrouw Erna heb ontmoet. Had ik mij
geconformeerd aan de heersende werkethos op de Christelijke Hogeschool Noord
Nederland was ik die vrijwel zeker misgelopen.
Dat
was pas echt zonde geweest…
Bert Nonkes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten