Knuffelen

Met een stralende lach zag ik hem zitten, hij aan de ene kant van het glas, zijn kinderen en kleinkinderen aan de andere kant. Het was een heugelijke dag want opa werd vandaag 87 jaar. Iedereen was blij dat ze elkaar konden zien. Toch was er ook verdriet over de scheiding door dat dunne stukje glas van 2,5 cm.

We hebben met elkaar afgesproken dat we een intelligente lock-down inzetten om de COVID-19 crisis te lijf te gaan. Dat heeft nogal wat gevolgen voor ons allemaal en vooral op het gebied van intermenselijk contact. We mogen elkaar niet meer zomaar even aanraken. Dat begint al bij het handen geven, maar gaat veel verder als je een geliefde niet meer mag aanraken. Oudere mensen die om wat voor reden ook opgenomen zijn in een verzorgingstehuis zijn allemaal geïsoleerd. Er wordt heel creatief geprobeerd om toch een vorm van contact te creëren, maar dat belangrijke even vastpakken is niet mogelijk. Ik vond het schrijnend een foto te zien van een echtgenoot van een zieke mevrouw die in een soort rijdende glazen kooi naar de afdeling werd gereden. Mooi dat het kon maar zo afstandelijk. Niet even de knuffel kunnen geven die zo veel kan betekenen, het voelen van elkaars nabijheid. We hebben de laatste decennia steeds meer de dood letterlijk naar achter geschoven, we worden steeds ouder. Maar dat heeft ook enorme consequenties want we hebben aan het einde van ons leven ook steeds meer zorg nodig. Een ethisch dilemma daarbij zijn ook de kosten. Maar geld is niet de waarde van het leven, elkaar liefhebben, genegenheid, een knuffel en aanraking is waarde.  Het klinkt vreemd maar de 87 jarige opa is nu gelukkig ziek, nee geen corona, maar wel een ernstige longontsteking. Zijn kinderen mogen nu even bij hem op bezoek, een foto van zijn hand in die van zijn dochter is prachtig. En de andere foto van een stralende oude zieke man die zijn kinderen mag aanraken is veelzeggend.  Ik heb zijn dochter aangeraden de thermometer maar zo nu en dan in warm water te dopen zodat het lijkt dat hij nog ziek is.