Mijn
zoon heeft sinds kort een hond. Wodan heet hij. Een kruising tussen een
Newfoundlander en een Labrador. Tien weken oud, en een prachtige puppy, zo’n
mooi pluizige bruine, werkelijk een prachtbeest. Iedereen is gek met hem. Nu
nog lekker klein, maar straks is hij bijna net zo groot als een kleine Shetlander
pony. Ik noem ik hem dan ook gekscherend, ‘Labrolander’.
En
hoewel hij niet blond is, deed hij me op een of andere manier sterk denken aan
Boris Johnson. Dat kwam vooral omdat ik me moest verdiepen in de Brexit waar we
als bedrijf natuurlijk mee te maken krijgen. Daar leerde ik dat Boris een echte
levensgenieter is, net als Wodan. Ook lopen ze beide regelmatig met hun kop
tegen een muur, of in Wodan’s geval, een glazen deur. Wodan dan letterlijk, en
Boris figuurlijk, hij is namelijk al drie keer ontslagen wegens leugentjes.
Allemansvrienden zijn het ook, maar je moet wel op je hoede blijven, in Wodan’s
geval voor de scherpe tandjes. Beide zijn fotogeniek en veel op social media te
vinden. Wodan is trouwens te volgen onder #newfywodan, mocht je dat net als mijn
zoon en schoondochter interessant vinden.
En
dan die typische hondennamen. Boris en Wodan. Grappig genoeg exact de namen van
de twee Rottweilers die ik als tiener mocht verzorgen toen ik bij een antiekzaak
werkte. Vervelende honden waren dat zeg en behoorlijk bijterig ook. Nou ja er
zijn ook grote verschillen hoor, Wodan sluit ik steeds meer in mijn hart, die
onbenullige lieverd is een echte allemansvriend. En nu ik Boris iets beter heb
leren kennen staat hij me toch echt steeds meer tegen. Dat hij zonder blikken
of blozen een heel land voorliegt en in de luren legt, is al erg genoeg. Maar
dat hij er ook nog mee wegkomt? Echt vreemd hoe een heel volk dat zomaar pikt.
Ik hoef er dan ook niet lang over na te denken, ik ben blij dat wij niet
opgescheept zitten met Boris, die zou ik nooit kunnen vertrouwen, Wodan
gelukkig wel.
Rudi Bults
Geen opmerkingen:
Een reactie posten