Oesters

Vakantie. Ik zit op Terschelling. Dat ligt in Frankrijk. Het is een Terschelling mét duinen en palmen, zónder Noordzee-depressies: Ile d’Oleron. Zoals ik in de auto graag luister naar verkeersberichten over files in het westen, zo check ik hier graag even of u thuis wel de regen krijgt die u zo nodig hebt. Dat ging volgens buienradar de laatste tijd best goed.

Vroeger gingen wij met onze jongens naar dat andere Terschelling. En dat was anders mooi. Naar onze Waddeneilanden vertrek je met laarzen, goede regenkleding, stormharingen en het voornemen actief te zijn. Je kúnt ook naar het strand en daar niets doen, maar dan is de meerjarige trend dat je met onderkoelingsverschijnselen naar de wal zult worden gevlogen. Nee, geef mij maar Hollandse duinen, wit strand, dennengeur, wuivende palmen en 26 graden: Ile d’Oleron. En oesters! Ile d’Oleron is beroemd om zijn oestercultuur. Zo’n zilte hap zee. Jammie! Op het andere Terschelling at ik ook oesters. Van die witte, Japanse nieuwkomers. Die wrikte ik zelf op het Wad van de mosselbanken. Hier haal ik om de hoek een dozijn 1e kwaliteit voor 4 euro 50. La vie en rose!

Wat ook fijn is, is dat ik hier geen last heb van kinderen die om het hardst blèren: ‘Jakkie, pap, een oester, wat smerig!!’ Behalve onze jongste dan. Jasper. Jaar of vier zal hij zijn geweest. Hij wilde wel zo’n ‘zeeding-van-pap’ proberen. En dat deed hij. En betreurde het. Meteen. Later die dag kwam hij bij me. Hij was naar het toilet geweest en vroeg me met grote angstogen: ‘Pap, is dat ding nu uit mij?’ Ik heb hem verzekerd dat dit het geval was. Hij is sinds kort een cum laude afgestudeerd wiskundige, dus het is goed gekomen. Ik wens u een goede vakantie. Vergeet uw regenpak niet. Kom, ik neem er nog eentje.

Adrian Verbree