Bijgeloof?

Het is vrijdagavond en mijn hoofd zit nog propvol na een te drukke week. Samen met dochterlief gevierd dat we samen 90 geworden zijn. (Laura 30). Dan nog eens drie dagen met temperaturen boven de 40 graden Celsius. Waarbij ik me dan gelijk afvraag hoe het weerbericht van 25 juli 2029 eruit zou zien?

Volledig tegen de handelswijsheid 'vrouwen bloot – handel dood' in, was het ook nog eens superdruk in de winkel. En en-passant hebben we nog een huis gekocht in Dedemsvaart. Precies wat we zochten. Oud en sfeervol. Met van die hoge plafonds en zo. Een prima familiehuis met grote tuin en oude bomen. Blij mee. Ook eentje zonder spookverhalen. Bij een vorig huis begon de buurman over alle narigheid die ik erbij zou kopen. Dat de vorige bewoners in no-time dood, ziek of in ieder geval doodongelukkig waren geworden. Mijn katholieke opvoeding maakt dat ik daar toch gevoelig voor ben. De verhalen over ontevreden gestorvenen die in boze geesten veranderen, en dat je wijwater en een pastoor nodig had om ze te verdrijven. Wijwater was magisch spul, sprenkelen over het land hielp voor een goede oogst. Of dat nu nog helpt? Persoonlijk denk ik dat we meer aan hemelwater hebben. Dan waren er nog die relikwieën om alle andere narigheid te bestrijden. Als tienjarig jochie met epilepsie nam mijn vader me eens mee naar de monniken in Zenderen. Die gaven me een drietal gewijde zakjes. Die moest ik altijd bij me dragen. Gek genoeg – waarschijnlijk puur toeval - werd het wel een stuk beter. En natuurlijk kon je altijd nog kaarsjes opsteken, bidden of biechten als het nodig was. Hoe je het ook wendt of keert. Het gaf zielenrust. Tegenwoordig ben ik meer van de zelfbestemming. Als je alleen al denkt aan die CO2 uitstoot die we nu met zijn allen produceren? Een paar kaarsjes opsteken gaan ons daar echt niet meer helpen denk ik. Maar probeer je het toch? Graag kort (in verband met de uitstoot).