Deze
week ben ik tien jaar ‘droog’. Al tien jaar geen druppel alcohol gedronken,
geen wijnsaus op mijn vlees, geen tiramisu als toetje, niks! Dat vind ik wel
een reden om daar even bij stil te staan. Tien jaar geleden kreeg ik de
diagnose manisch depressief. Zo’n diagnose komt gemiddeld tien jaar te laat. In
díe tien jaar had ik last van allerlei symptomen die ik niet thuis kon brengen
maar wel kon onderdrukken met alcohol. Alcohol als oplossing voor een probleem,
dat gaat onherroepelijk fout. Ik had in 2008 dus opeens twee uitdagingen:
manisch depressief én verslaafd. Om een lang verhaal kort te maken: dat is
allemaal dik in orde gekomen. En tot op heden, gebleven.
Ik
heb mezelf beloofd geen anti-drank fundamentalist te worden. Da’s gelukt. Maar
ik ben en blijf schoolmeester, dus heb ik mijn ervaring wel gedeeld in de vorm
van voorlichting, "tot lering ende, vooruit, ook een beetje
vermaak". Zo bood ik ook mijn
diensten aan het project ‘Fris over Drank’ van de gemeente Hardenberg aan.
Gratis, ik wilde iets terugdoen voor de gemeenschap. Afgewezen. Iets dat gratis
is, kan niks zijn, verklaarde mijn buurman, hij is ambtenaar, de reactie van de
gemeente. Dus.
Of
ik ooit in de verleiding kom? Zeker wel! Ik ben muzikant, dan verkeer je
meestal in een omgeving die gemarineerd is in bier. Daar word ik meewarig
aangekeken als ik alcohol weiger. Al jaren leg ik niet meer uit waarom. Wil
niet zeggen dat ik geen zin heb, zo af en toe.
Tien jaar, en ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig
ben; ik ervaar elke dag als een tweede kans die ik met beide handen aanpak. Nog
steeds voelt de overwinning als een Olympische Zilveren medaille waarvan ik
geniet, die ik regelmatig uit zijn doosje haal en trots oppoets. Zilver, ja. We
hebben ook nog een gouden plak. Die is van Erna, mijn vrouw.Bert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten