Loslaten. Het meest gevreesde fenomeen voor nagenoeg elke ouder,
en ik wist dat ik er vroeg of laat ook mee te maken zou krijgen. Afgelopen week
was mijn vuurdoop.
Babet gaat namelijk na de zomervakantie naar de opvang. Ze is
dan twee jaar, en ze lijkt eraan toe haar wereld wat groter te zien worden.
Zelf vind ik er niets aan. Ik wil mijn kleine meisje beschermen en haar mooie
lieve naïviteit graag ongeschonden houden, al weet ik dat dit onmogelijk is. Ze
zal de wijde wereld toch een keertje in moeten, kleine meisje worden nu eenmaal
groot.
Zo’n drie weken terug mochten we al samen met haar kijken bij de
opvang. Eerst waren we samen, en daarna mocht ze nog even alleen spelen. Ze
vond het fantastisch, dus na maar een paar kleine tranen (die ik voor haar
verborgen hield), liet ik haar met een gerust hart achter.
Maar vorige week was het anders. Woensdag zou ze een ochtend
naar de opvang gaan. Dit keer helemaal alleen, en dus niet eerst even wennen
samen met mama. En dinsdagavond ging het mis… Ik lag in bed en terwijl ik dacht
aan de volgende ochtend zag ik in gedachten Babet buiten op straat liggen
zonder been, van de glijbaan vallen, en minstens drie keer stikken in een
knikker, knoop of stukje klei. In alle gevallen dood natuurlijk, echt
dramatisch. Huilen! Ik vond het zelf ook wat overdreven, maar ik kon er niets
aan doen. Gevoelsmatig zou er morgen een einde komen aan alles. Ik voelde me
een waardeloze moeder.
Maar, daar gingen we woensdagochtend. Lopend naar de
kinderopvang. Na een kort afscheid dwong ik mezelf weg te lopen, en met
knikkende knieën liet ik mijn kind los. Wat een rotmoment. Drie uur later
haalden we haar weer op. Ze had het leuk gehad, ondanks dat ze ons ook best had
gemist. De knuffel en de blik in haar ogen toen ze ons zag waren onbetaalbaar!
Dit had ik alvast volbracht.
Ja, kleine meisjes worden groot.
En dan heb ik het nu even niet over Babet…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten