Anderhalf jaar is ze inmiddels, iets ouder eigenlijk alweer, onze dochter die steeds meer krullen krijgt. We noemen haar ook wel ‘de Krullevaar’. En hoewel ze nog wat wiebelig op haar beentjes staat, heeft haar vocabulaire al een stevig fundament gelegd. Oftewel, ze kletst ons inmiddels de oren van het hoofd! Veel en vaak. Dat betekent de hele dag, en met een beetje pech, ook de hele avond.
De kinderarts vertelde een half jaar geleden dat een kind van twee jaar gemiddeld twintig woorden kent. Nou, dat gemiddelde heeft deze dame inmiddels flink omhoog gekrikt. En wat is het heerlijk! Om te luisteren naar de ietwat geïmproviseerde woorden en korte zinnen, die ons heel duidelijk vertellen wat onze krullevaar wil. Of wat ze niet wil, dat ook vooral. Ze krijgt steeds meer haar eigen wil en laat elke dag meer van zichzelf zien. Een vrolijk meisje, dat zich tot dusver de kaas niet van het brood laat eten, dat doet ze liever zelf.
Ze heeft ook ontdekt dat ik niet alleen ‘mama’ maar ook ‘Anja’ ben. En dat ‘papa’ ook luistert naar ‘Ad’. Met als gevolg dat ik regelmatig met de buggy door Hardenberg loop, met een kind dat luidkeels (ze heeft de stem van haar moeder...) minstens tien keer per minuut ‘Ajaa’ roept. Best grappig, maar ik geloof dat ik nog wel een beetje aan mijn gezag moet werken.
Het is mooi om te zien hoe dit kleine mensje, dat tot voor best kort geleden nog niet eens bestond, nu al zover is. Dat ze haar eerste stappen in de wereld zet, en we langzaam een individu tot leven zien komen. Doodeng vind ik het ook. Want hoe gaat het later, als ze groter wordt? Zal ze dan nog steeds zo goed laten weten wat ze wil? En is onze wereld dan nog wel een fijne plek?
We weten het niet en ik laat het maar los. Of nou ja, meestal dan. En ondertussen kletst deze heerlijke Krullevaar ons maar fijn de oren van het hoofd.
Gelukkig bestaan er oordoppen…
Gelukkig bestaan er oordoppen…
Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten