Ik sta op een rustige donderdagmorgen in de supermarkt in de rij voor de kassa. Voor mij een dame op leeftijd. Ik moet even wachten en tot mijn schrik sta ik me te ergeren: "Beetje tempo, Hendrika Groen", denk ik. Het Ik-Wil-Het-En-Ik-Wil-Het-NU-virus heeft mij ook te pakken.
Aan de ene kant logisch in een 24-uurs economie, waarbij het motto zo langzamerhand wordt: 'vandaag besteld, gisteren in huis' en waar je vergeten wachtwoorden (what's in a name) per ommegaande kunt opvragen.
We wachten ongeveer een half uur per dag, leert onderzoek. Wachten is iets wat in tijd gemeten kan worden, maar is aan de andere kant subjectief. Wachten in een kale wachtkamer voelt langer dan wachten in een aantrekkelijke ruimte met de leesportefeuille onder handbereik en een gezellig muziekje. Tenzij het de wachtkamer van de tandarts is… Een half uur lijkt niet veel maar is op jaarbasis toch 182 uur. En stel je wordt 80, dan heb je 607 dagen gewacht in je leven.
Als kind en jongvolwassene heb ik heel wat afgewacht: op de middelbare school, mijn eerste kus, mijn eerste optreden, mijn diploma, de eerste keer vliegen, eerste keer seks, mijn rijbewijs, eerste vakantie zonder ouders, mijn eerste baan, mijn eerste huis. Allemaal mijlpalen die mij een completer mens zouden moeten maken. En een wijzer mens, beter in staat het leven te doorgronden. Maar helaas. Ik ben nu bijna vijftig en ik heb het gevoel verder van 'Verlichting' te staan dan ooit. Met andere woorden: ik snap nog steeds niks van het leven. Met dit verschil: ik accepteer het. Heerlijk! Daarom schrik ik van mijn ergernis in de rij van de kassa. Wachten is een keuze en ik heb blijkbaar oefening nodig.
Volgende week ga ik vissen…
Bert Nonkes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten