Wake-up call

Ik sta op het punt om de deur uit te gaan als ik word gebeld. Het nummer op mijn telefoon ken ik niet, maar het komt uit Stadskanaal. Misse boel. Een uur later sta ik op de spoedeisende hulp aan het bed van mijn moeder. Een paar rimpelige handjes en een grijze kuif zijn het enige dat er onder de lakens uitpiepen.

Wat tot nu toe een krantenpapieren werkelijkheid was, is opeens realiteit geworden: ma is onwel geworden en heeft bijna een etmaal, tevergeefs om hulp roepend, in de slaapkamer gelegen. Gelukkig hebben oplettende buren haar gevonden. Net op tijd. Mijn moedertje, bijna 82. Da's oud, maar nog niet stok! Ik kan haar nog niet missen.

Wonderlijk, hoe sterk een lichaam kan zijn, want ze krabbelt weer op. Al gauw foeterend op de zusters, die haar in de stoel laten zitten terwijl zij lekker in bed wil blijven liggen. Zoveel mogelijk alles zelf doen, is het devies. En zo zitten wij diezelfde week te kijken hoe ze tergend langzaam een glas water naar haar mond brengt. Zo ingespannen volgen wij het tafereel als keken wij naar een trapeze-act zonder vangnet. Schokkend en trillend bereikt het glas zijn doel en opgelucht halen wij adem.

Revalideren kan in Clara maar daar ziet ze tegenop: "Zullen ze mij daar wel verstaan?", vraagt ze zich bezorgd af, als Groningse. "Dat loopt wel los, ma", verzeker ik haar, "Mij verstaan ze ook, meestal". Eenmaal geïnstalleerd in Clara, geniet ze volop van het fraaie uitzicht op de Rheezermaten. Het afscheid komt haar dan ook veel te vroeg als ze weer naar huis mag.

Voor ons beide is de afgelopen periode een wake-up call geweest. Voor haar, hopelijk, dat een dieet van kokosmakronen en Optimel verre van gezond is. En voor mij, tja, dagelijkse beslommeringen mogen geen beletsel zijn om haar op te zoeken. Ik zou eens vaker moeten zeggen dat ik van haar hou.

Bert Nonkes