We waren pas getrouwd. Ik studeerde nog. We hadden een huisje in Aduard, een vlek boven Groningen. Het was er zo vochtig dat wanneer het vroor onze bovendeken ook bevroor. We hadden een achterkamertje met een kast waarin, zo ontdekten we na de eerste winter, je zomerschoenen alvast mooi groen waren uitgebot. Wat waren we gelukkig.
'Gelukkig' betekent niet altijd helder van geest. In die tijd deed ik nog een beetje mee in het huishouden, tenslotte had mijn vrouw alleen maar een fulltime baan op een notariskantoor, terwijl ik thuis hele moeilijke boeken zat te lezen. Maar goed ik ben de beroerdste niet en deed dus ook wel eens wat. Zo dekte ik de tafel en ruimde die af. Op een dag was de kaas verdwenen. Zo'n homp eerlijke Nederlandse kaas. Weg, foetsie, verdampt. Nieuwe kaas gekocht. Maar zoiets blijft zeuren. Waar heb ik die kaas gelaten? Zoekt en gij zult vinden, bleek hier niet van toepassing. De kaas leek in een van zijn eigen gaten verdwenen. Tot op een morgen Gea een kreet slaakte. Ze had de kaas gevonden. Onderin onze losse centrifuge... Moet ik toch net even een heel diepe gedachte hebben gehad toen ik dat deed.
We zijn ruim dertig jaar verder, maar er is niet veel veranderd. Zo nam ik voor Gea – met wie het beslist beter gaat sinds haar auto-ongeluk in februari, dank voor uw warme reacties – een paar forsythiatakken mee. Kon ze merken dat het lente aan het worden was. Ik zette ze in een vaas en vergat ze. De volgende dag viel het me op dat de forsythia's er wat mistroostig bij stonden. Wat bleek: ik had ze niet in een vaas maar in een kop hete thee gezet. Zo leerde ik twee dingen: ik ben nog steeds dezelfde kluns en forsythia's houden niet van hete thee. Bent u ook zo'n warhoofd? U bent niet alleen.
Adrian Verbree
Geen opmerkingen:
Een reactie posten