woensdag 26 april 2017

Wie niet waagt…

Het lukt mij steeds beter en nu wordt het ook door onderzoek bevestigd: het is goed om kinderen risicovol te laten spelen. Zelf hield ik er als kind al van: in bomen klimmen, fikkie stoken, slootje springen en alles uitproberen waarvan je niet zeker wist hoe het af zou lopen. Met mij liep het best goed af! Maar toen ik zelf kinderen kreeg, bleek ik het lastig te vinden.
Ik was de moeder die bij een klimrek riep dat ze voorzichtig moesten zijn en zich goed vast moesten houden. De tuin was hermetisch afgesloten totdat ze een zwemdiploma hadden. Maar daarna was het hek ook gelijk van de dam. Tientallen natte schoenen en broeken, prikkeldraadschrammen, bulten
en blauwe plekken kwamen voorbij. En ik kon er steeds beter mee omgaan. Dus ik riep niet meer dat ze bij het stroomdraad weg moesten gaan, ze hebben het zelf ondervonden. Als het te gek werd, greep ik wel in natuurlijk. (Zoals bij het circusje spelen en dan ondersteboven aan een touw aan de trap hangen) Naast moeder ben ik ook leerkracht en op school vind ik dat kinderen vooral leren door te ervaren, ook als dat enigszins risicovol is. Bij een studiedag hoorde ik voor het eerst het begrip 'curling ouders', een eyeopener! Bij de sport curling wordt de weg voor de steen helemaal vrij gemaakt: geen hobbels en bobbels. Kinderen zijn geen curlingstenen. Door hobbels en bobbels leren kinderen risico's inschatten, worden ze zelfredzaam en bouwen ze zelfvertrouwen op. Een term die hierbij past is 'liefdevolle verwaarlozing'. Kijk, daar kan ik wat mee: uit liefde voor je kind ze verantwoorde risico's laten nemen en even de andere kant op kijken. Ze komen er echt vanzelf wel achter wat er wel er wat er niet kan. Best spannend vind ik. Tegelijkertijd houd ik zelf ook nog steeds van een risicootje op zijn tijd. Dus ik ga er voor: wie niet waagt, die niet wint.

Karin van Dijk

Geen opmerkingen:

Een reactie posten